Płaskowyż rozumiany jest jako znaczny obszar górzystego terenu o wysokości ponad kilometra, na którym dominują płaskowyże i płaskie powierzchnie. W niektórych przypadkach płaskowyże mają dostateczną falistość reliefu, oddzielone dolinami. Wyżyna Tybetańska jest uważana za największy płaskowyż na świecie.
Największy płaskowyż na świecie
Położona na północ od Himalajów w południowej części Azji Wyżyna Tybetańska zajmuje powierzchnię blisko 2 milionów metrów kwadratowych. km. Jego średnia wysokość wynosi 4800 m. Ale wyżyny nie można nazwać równiną, ponieważ obejmuje ona również pasma górskie. W północnej części wyżyny znajduje się grzbiet Kunlun, a za nim rozległe stepy Azji Środkowej.
Płaskowyż Tybetański jest najwyższym wzniesieniem na świecie.
Największe rzeki Hindustanu i Azji Południowo-Wschodniej pochodzą z Wyżyny Tybetańskiej. Indus wypływa z północnych stoków Himalajów. Nieco na wschód pochodzi Brahmaputra, która płynie w przeciwnym kierunku - na wschód. Mekong, Salween, Jangcy i Żółta Rzeka rozpoczynają swoją wędrówkę ze wschodniej części wyżyn. Majestatyczne rzeki powoli niosą swoje wody szerokimi dolinami płaskiej części Tybetu.
Na wysokości ponad czterech tysięcy metrów w regionie górskim można znaleźć wiele jezior, które wypełniają depresje tektoniczne. Jeziora te są często płytkie, a woda w nich jest słonawa. Niskie brzegi są bardzo często bagniste. Wysokie stężenie soli nadaje wysokogórskim jeziorom Wyżyny Tybetańskiej brązowe i turkusowe odcienie. Wraz z nadejściem listopadowych przymrozków jeziora z reguły zamarzają.
Wyżyna Tybetańska - surowa i piękna kraina
Na wyżynach znajdują się również minerały. W północnych regionach Tybetu odkryto złoża złota i kasyterytu. Są też rudy polimetaliczne. W starożytnych złożach południowej części wyżyny znajdują się złoża węgla. Rezerwy sody są jednym z głównych zasobów dostępnych dla niekończących się jezior Wyżyny Tybetańskiej.
Większość wyżyn jest jałowa. Jednak widoki w tej okolicy są niezwykle majestatyczne i zachwycają podróżnych swoim surowym pięknem. Rozległe płaskie doliny otoczone są szczytami pokrytymi wiecznym śniegiem. Powietrze w górach jest świeże i czyste, więc nic nie stoi na przeszkodzie, aby podziwiać piękno tutejszej przyrody.
Wiosna i lato na Wyżynie Tybetańskiej są bardzo krótkie. Zieleń pojawia się w postaci jasnych plamek kwiatów, które pędzą, by wygrzewać się na słońcu.
Ludność zamieszkująca region Wyżyny Tybetańskiej również stara się pożytecznie spędzić krótki, ciepły okres. Przed nadejściem chłodów bydło należy wyprowadzić na pastwiska, które mogą tu żywić się zieleniną. Dopóki śnieg nie pokryje przełęczy, Tybetańczycy chętnie robią zakupy niezbędne do celów domowych i domowych. Znaczna część okolicznych mieszkańców pozostaje nomadami, żyjącymi w jurtach ze skór.
