Największym na świecie zbudowanym czołgiem okazał się czołg Lebedenko, znany również jako „czołg carski” lub „Nietoperz”. Carowi Mikołajowi II spodobał się oryginalny drewniany model czołgu z wiosenną rośliną. Dlatego to on osobiście zdecydował się zostać sponsorem powstania tak ambitnego projektu. Prototyp był gotowy do 1915 roku.
Duże, 9-metrowe przednie koła, jak pomyśleli twórcy, miały zapewnić mu doskonałe zdolności przełajowe. Ale małe, 1,5-metrowe tylne sterowane rolki okazały się „piętą achillesową”, która położyła kres całemu projektowi.
Projekt
Szacunkowa waga czołgu to 40 ton. Waga rzeczywista to 60 ton. Średnica przednich kół to 9 metrów. Szacowana maksymalna prędkość to 17 km/h. Rezerwa chodu wynosi 60 km. Wymiary 17, 8x12x9 metrów. Zastrzeżenia: czoło i boki 10 mm, dach, kadłub, wieża i dół 8 mm. Uzbrojenie: 2 działa kalibru 76, 2 mm na 120 sztuk amunicji i 8-10 karabinów maszynowych „Maxim” na 8-10 tysięcy sztuk amunicji. Broń znajdowała się na bocznych sponsonach wystających poza płaszczyznę kół. Jednak prototypowy czołg nie miał uzbrojenia armatniego. Nie było również możliwe umieszczenie dodatkowego karabinu maszynowego pod dnem maszyny śmierci. Czołg był kontrolowany przez obracanie tylnymi kołami. Kwota przeznaczona na realizację projektu to 210 tysięcy rubli.
Elektrownia największego czołgu na świecie składała się z dwóch silników Maybacha wyjętych z zestrzelonego niemieckiego sterowca. Ich łączna moc wynosiła 250 KM. W tamtych czasach 250 koni mechanicznych było bezprecedensową mocą dla pojazdu lądowego.
Po zakończeniu tego projektu inżynierowie bazując na silnikach Maybacha stworzyli nową elektrownię AMBS-1, która w 1923 roku miała bezpośredni wtrysk paliwa do cylindrów. Podczas testów silnik pracował tylko 2 minuty.
Produkcja i testowanie
Biorąc pod uwagę bezprecedensowe rozmiary czołgu, postanowiono zmontować go bezpośrednio na poligonie - 60 km od Moskwy w lesie Dmitrow. Datę testu ustalono na lato 1915 roku. Szacunkowa waga zbiornika została przekroczona 1,5 raza ze względu na brak stali o wymaganej grubości.
Poruszając się przez las czołg był w stanie potwierdzić swoją przejezdność - po drodze łamał drzewa jak zapałki. Ale jednocześnie nie mógł pokonać nawet małego rowu. Przednie koła z łatwością przeskoczyły nad nią, a tylne koła utknęły. Moc silnika była niewystarczająca, by czołg samodzielnie wydostał się z przeszkody. A niezbędne traktory lub dźwigi nie zostały jeszcze wynalezione w tym czasie.
W rezultacie czołg Lebedenko pozostawał pod strażą przez kolejne 2 lata. Potem, w 1917 roku, z powodu wojny domowej w Rosji, został zapomniany. A w 1923 r. rząd sowiecki postanowił zdemontować go na złom.
Kolejne testy ujawniły kolejną wadę - gdy pocisk odłamkowo-burzący uderzył w ogromne przednie koła ze szprychami, czołg stracił zdolność poruszania się. A gdyby pocisk trafił bezpośrednio w oś przednich kół, samochód składałby się jak domek z kart.
Nie przeprowadzono dalszych prac projektowych nad czołgiem, a potężna konstrukcja stała jeszcze przez siedem lat w lesie, gdzie testowano. W 1923 r. rząd sowiecki zdemontował samochód na złom.
Ponadto bardzo duże rozmiary czołgu sprawiły, że był idealnym celem dla wroga. Trudno było go przegapić. Co więcej, przy bardzo dużej masie samochodu i silnikach o małej mocy miał niewiarygodnie niską zwrotność. Dostawa tak dużego pojazdu bezpośrednio na pole bitwy również była bardzo trudnym zadaniem. Zapewnienie tajemnicy tego zadania wydawało się przytłaczające.
