Dąb to symbol odwagi, wytrwałości, jakiejś supermocy. Od czasów starożytnych drzewo to, owiane legendami i tradycjami, było obiektem kultu wielu narodów, w tym Słowian. Drzewo jest naprawdę gigantyczne między innymi. Osiąga 30 metrów wysokości, są okazy i wyższe - do 40-50 metrów. Nic dziwnego, gdy chcą powiedzieć o czymś mocnym i niezawodnym, porównują to z dębem.
Potężne drzewo zwane Quercus należy do rodzaju liściastego z rodziny buków. Liście są proste, klapowane, ząbkowane, a czasem całe cięte, ich kształt i wielkość zależy od podgatunku. Drzewo kwitnie w kwietniu-maju, kwiaty są niewielkie i niepozorne. Owocuje z żołędziami. Ponadto drzewa rosnące na terenach otwartych zaczynają owocować wcześniej. Dąb jest dość bezpretensjonalny, choć lekki, mało wymagający dla gleby, odporny na suszę i mrozoodporny.
Formacja drzewa
Skład gatunkowy dębu jest bardzo szeroki. W strefach umiarkowanych, subtropikalnych i tropikalnych półkuli północnej występuje około 450 gatunków tego pięknego przedstawiciela flory. Z czego w Rosji - nieco mniej niż 20, na Kaukazie i na Dalekim Wschodzie - ponad 40.
Drzewo jest rozmnażane przez żołędzie. Ważne jest, aby pamiętać, że kiełkowanie żołędzi trwa tylko do następnej wiosny. Po uruchomieniu kiełków młody pęd nie spieszy się, aby nabrać siły, aw pierwszym roku osiąga nie więcej niż 10 centymetrów wysokości. Wzrost w ciągu najbliższych kilku lat będzie jeszcze wolniejszy. Ale za 10 lat roczny wzrost drzewa staje się bardziej zauważalny - do 35 centymetrów. Tak niewielki wzrost rekompensuje czas wzrostu - do 120, a nawet 200 lat. Co więcej, wzrost po 80 latach nieco zwalnia, ale nie zatrzymuje się. W tym okresie korona rośnie najintensywniej, a pień gęstnieje. Kiedy wzrost wysokości ustaje, korona i pień są nadal absorbowane.
Reprodukcja i regeneracja
Pierwsze owoce dębu zaczynają dawać dość późno, bo już w wieku 40-60 lat. A drzewo, które wyrosło w gęstym lesie, zaczyna owocować jeszcze później.
Dąb przetarty lub ścięty dość dobrze regeneruje się z młodymi pędami wyrastającymi z pnia. Większość mieszkańców lasu dębowego ma właśnie takie pochodzenie. Takie drzewa różnią się wyglądem od tych wyrosłych z żołędzi. Są niższe, a pnie zakrzywione u podstawy.
Jeśli mówimy o długości życia dębu, to jest ona dość znacząca – aż 500 lat. I to nie jest granica. Na Ukrainie niedaleko Zaporoża rośnie olbrzym, który ma już 800 lat. Długowieczni rosyjscy bohaterowie w gaju w Kołomienskoje są w tym samym wieku co stolica. Trudno sobie nawet wyobrazić, co ci giganci widzieli w swoim życiu, jakie historie ominęły ich.
