Większość gum do żucia, zamiast obiecanej w licznych reklamach ochrony zębów i dziąseł, ma negatywny wpływ na jamę ustną, powodując próchnicę i inne choroby. Wynika to z zawartości w nich szkodliwych składników. Jednak prawdą jest również, że guma do żucia może pomóc w pozbyciu się nieprzyjemnego zapachu, oczyszczeniu jamy ustnej i utrzymaniu koncentracji.
Z historii gumy do żucia
Prototyp dzisiejszej gumy do żucia istniał już w epoce kamiennej, wtedy ludzie mieszali korę drzew z żywicą i żuli powstałą mieszankę. Aby guma nie była zbyt gorzka, czasami dodawano do niej miód. Oczyścili więc i wzmocnili zęby. Do tych celów Grecy używali kory drzewa mastyksowego lub wosku pszczelego. Plemiona Majów żuły gumę, a mieszkańcy Syberii modrzew.
Pomimo licznych dowodów na istnienie starożytnych form gumy do żucia, uważa się, że po raz pierwszy została wynaleziona i stworzona przez Amerykanina Williama Finleya Semple'a. Stało się to 28 grudnia 1869 roku. Patent został wydany na wymyślone połączenie gumy z kredą, węglem drzewnym i szeregiem smaków. Semple wierzył, że jego guma może być używana przez długi czas, przynajmniej przez miesiąc. Odkrywca nigdy nie zajmował się produkcją gumy do żucia na skalę przemysłową.
Pierwsze urządzenie do produkcji gumy do żucia stworzył w 1871 roku Amerykanin Thomas Adams. Otworzył własną firmę iz powodzeniem ją rozwijał. W ZSRR gumę do żucia zaczęto produkować w latach 70. XX wieku.
Produkcja gumy do żucia
Większość gum do żucia zawiera następujące składniki:
- lateks - główna część dziąsła;
- smaki, naturalne i identyczne z nimi;
- barwniki;
- substancje słodzące: cukier, acesulfam-K, aspartam, sorbitol lub silitol.
Guma do żucia wytwarzana jest za pomocą mieszalnika przemysłowego. Układa się w nim podkład, w skład którego wchodzi co najmniej 80% gumy. Podczas procesu ugniatania do masy dodawane są określone słodziki (sorbitol jest obecnie najpopularniejszym słodzikiem w produkcji gumy do żucia). Czasami producenci dodają do produktu substancje takie jak wapń, witamina C, karbomit (produkt wzmacniający zęby) oraz wszelkiego rodzaju aromaty.
Kolejny etap toczy się. Pod wytłaczarkę wpada rodzaj ciasta w grubej warstwie (sprzęt podobny wyglądem i przeznaczeniem do wałka do ciasta), a wychodzi cienki i ma zaznaczone granice przyszłych padów. Następnie w ciągu 2 dni ciasto może osiąść, stwardnieć. Następnie specjalny aparat tnie go na osobne części.
W przypadku glazurowanych gum do żucia kolejnym krokiem jest glazurowanie już oddzielonych płatków. Proces szklenia jest dość długi – trwa minimum 8 godzin. Następnie produkt jest suszony w specjalnych komorach. Potem pozostaje już tylko posortować i zapakować otrzymane produkty w paczki. Za ostatnie etapy bardzo odpowiedzialni są producenci, którzy cenią sobie swoją reputację, ponieważ tylko wysokiej jakości gumy do żucia powinny trafiać na sklepowe półki.
