Ormiańskie radio znane jest niemal wszystkim mieszkańcom „Krainy Sowietów”, a dla dzisiejszej młodzieży jest uroczym anachronizmem, reliktem sowieckiej przeszłości wraz z prymusami i beczkami kwasu chlebowego. Dowcipy o ormiańskim radiu były przekazywane z ust do ust w kuchniach, a te bardziej przyzwoite publikowano w gazetach i czasopismach.
Instrukcje
Krok 1
Radio ormiańskie pojawiło się na początku lat 60. XX wieku. W tym czasie popularne były audycje radiowe z pytaniami i odpowiedziami, telewizory wciąż były rzadkością, a wszyscy słuchali radia. Początkowo dowcipy opowiadane były z akcentem kaukaskim lub ormiańskim, odpowiedzi były naiwne, nieco niepoprawne gramatycznie, ale uroczo poprawne. Z biegiem czasu akcent prawie zniknął, odpowiedzi stały się bardziej ostre, ostre i krótkie.
Krok 2
Ta forma anegdot zadomowiła się niezwykle szybko, być może dlatego, że możesz odpowiedzieć na pytania na dowolny temat. Anegdoty polityczne były niewątpliwie popularne w ZSRR, ale powtarzanie ich mogło przysporzyć dużych kłopotów. Aby zademonstrować wolność słowa w kraju, takie anegdoty publikowano w czasopismach dystrybuowanych w Europie Wschodniej i Zachodniej, na przykład w magazynie Sputnik. Niemniej jednak na terenie ZSRR publikowano historie głównie na temat stosunków rodzinnych, problemów żywnościowych itp.
Krok 3
Organy polityczne Władzy Radzieckiej uważały swego czasu dość poważnie, że w burżuazyjnym Paryżu powstają anegdoty o ormiańskim radiu, co było częścią działalności wywrotowej. Pojawiła się nawet wersja anegdoty: „W ormiańskim radiu zapytano: gdzie jest Żyd, który układa ci dowcipy? – Nie jest jeszcze w więzieniu. Być może w tej wersji było trochę prawdy, bo dowcipy antyradzieckie cieszyły się sporym zainteresowaniem.
Krok 4
Trzeba powiedzieć, że wszystko zaczęło się od jednego z przesłań radia Erewania: „W kapitalizmie człowiek wyzyskuje człowieka, a w socjalizmie wszystko dzieje się na odwrót”. Ludziom tak bardzo spodobało się to zdanie, że coraz więcej wiadomości zaczęto przypisywać ormiańskiemu radiu. W połowie lat 60. na konferencji radiowo-telewizyjnej w Moskwie trend był tak dobrze znany, że mówcę z radia w Erewaniu powitano gromkimi brawami i śmiechem, a zdanie „Często jesteśmy pytani” wywołało sensację.
Krok 5
Co zaskakujące, ormiańskie radio wciąż żyje. Gdyby w latach 60. można było usłyszeć anegdoty typu „ormiańskie radio pyta: czy można watą zabić teściową? - Możesz, jeśli owiniesz w niego żelazko”, to w latach 80.„ Czym jest krytyka z dołu? „Jeśli nie możesz – wysiądź”. Dziś na przykład: „Pytanie do ormiańskiego radia: dlaczego Chińczycy wysłali człowieka w kosmos zaledwie 42 lata po Gagarinie? - Długo szukałem kogoś, kto chciałby latać na rakiecie „Made in China”.
