Istnienie jakiegokolwiek państwa jest dziś niemożliwe bez rozwiniętych instytucji administracyjnych. Systemy zarządzania istnieją na wszystkich poziomach – od gminnego po stanowy. W zależności od przeznaczenia ich funkcje i zasady działania różnią się.
Istota władzy zarówno państwowej, jak i samorządowej wyraża się w celowej działalności organów (odpowiednio państwowych lub komunalnych) lub poszczególnych urzędników służby publicznej. Cele i metody tej działalności są różne, ale niektóre zasady zarządzania są podobne.
Celem administracji publicznej jest urzeczywistnianie obranego kursu politycznego. Głównym narzędziem jest tu tworzenie prawa. Innymi słowy, ten rodzaj zarządzania zapewnia się poprzez opracowywanie i zatwierdzanie różnego rodzaju aktów prawnych, prawnych i innych, a przedmiotem regulacji są stosunki obywateli.
Teoria administracji publicznej identyfikuje kilka podejść pojęciowych, które mogą służyć jako podstawa tworzenia aparatu administracyjnego. Są to podejścia prawne, polityczne i zarządcze. Pierwsza z nich wymienia ochronę prawną obywateli jako główny priorytet we wdrażaniu administracji publicznej. Drugi głosi doktrynę najpełniejszego ucieleśnienia woli ludu. Podejście menedżerskie natomiast na pierwszy plan stawia wymóg jak największej efektywności pracy aparatu państwowego.
Samorząd miejski, w przeciwieństwie do polityki, praktycznie nie reguluje stosunków między obywatelami. Jej głównym celem jest efektywne wykorzystanie i rozwój infrastruktury mającej na celu poprawę dobrostanu osób mieszkających na terenie gminy.
W przeciwieństwie do organów państwowych organy gminne nie ustanawiają praw. Produktem ich działalności są różnego rodzaju regulaminy, projekty, nakazy dotyczące korzystania z mienia komunalnego. Ponadto do funkcji samorządu gminnego należy podejmowanie decyzji o ustanowieniu poboru podatków lokalnych, wysokości budżetu lokalnego, programach rozwoju regionalnego itp.
