Inkulturacja to proces przyłączania jednostki do określonej kultury, a także przyjmowanie norm, nawyków i zrównoważonych strategii zachowania. Współcześni kulturoznawcy używają terminu inkulturacja jako rozumienia norm i wartości kulturowych przez dziecko, a także obejmuje postrzeganie norm kulturowych przez dorosłych.
Inkulturacja rozumiana jest jako asymilacja norm i tradycji przez ludzi w ich kulturze. Proces ten odbywa się, gdy osobowość i kultura wpływają na siebie nawzajem - daje to osobie pewne cechy osobiste, podczas gdy człowiek ma na nią wpływ.
Proces ten jest możliwy dzięki codziennej komunikacji z osobami należącymi do tej samej kultury, od których osobowość nie uczy się świadomie stereotypów zachowania zapisanych w tym społeczeństwie. Proces inkulturacji składa się z podtrzymywania życia, rozwoju osobistego i komunikacji społecznej.
Sposoby rozwoju inkulturacji
Ten proces ma kilka ścieżek rozwoju. Najczęstszym sposobem jest naśladowanie – tzw. naśladowanie zachowania innych ludzi. Z punktu widzenia inkulturacji nawet najprostszy zabieg, jak jedzenie jedzenia czy gestykulacja, ma pewną wartość.
Drugi sposób to identyfikacja. To umiejętność akceptowania zachowań, postaw i wartości bliskiego otoczenia. Na przykład dzieci są często tak samo zorientowane na karierę, jak ich rodzice.
W przeciwieństwie do mechanizmów pozytywnych, istnieją również mechanizmy negatywne, takie jak wstyd i poczucie winy, które tłumią mechanizmy pozytywne. Wstyd pojawia się, gdy jest wyeksponowany, a nie wymaga go do wina. Człowiek z poczuciem winy sam siebie karze - dręczy go męka z powodu popełnienia złego czynu.
Inkulturacja dzieli się na dwa etapy - podstawowy i dorosły. Początkowy etap to przyswajanie głównych składników kultury od urodzenia do okresu dojrzewania. Jest najważniejszym stabilizatorem kultury. Początkowy etap inkulturacji przyczynia się do absolutnej asymilacji kultury. Jeśli jednak proces został przerwany, wówczas dziecko może dorastać z całkowicie zmienionym postrzeganiem kultury.
Etap dorosłości zaczyna się wraz z dorosłością, kiedy jednostka wchodzi w dorosłość. Na tym etapie wpływa tylko na niektóre elementy kultury, które powstały w ostatnim okresie czasu. Mogą to być wynalazki lub odkrycia, które bezpośrednio wpływają na kulturę jako całość. Na tym etapie jednostka rozwija umiejętność samodzielnego opanowania norm kulturowych. Dorosły etap inkulturacji obejmuje świadome eksperymentowanie z kulturą jako całością. Na tym etapie dużą wagę przywiązuje się do profesjonalizacji, dlatego inkulturacja kojarzy się głównie z aspektami społeczno-kulturowymi. Na tym etapie człowiek żyje do późnej starości. Proces kończy się przejściem na emeryturę. W tym okresie dla jednostki głównym zadaniem staje się zachowanie sensu życia. Z tego powodu problem inkulturacji osób starszych jest bardzo aktualny we współczesnym społeczeństwie.
