Funkcjonalne znaczenie liter w mowie pisanej można podzielić na 3 grupy: oznaczenie samogłosek (10), spółgłoski (21) i nieoznaczenie dźwięków (2). Większość liter służy do oznaczania dźwięków w podstawowej, mocnej pozycji. A oznaczenie dźwięków w zmienionej (słabej) pozycji regulują zasady pisowni.
Pytanie o cel liter, wyrażenie takiej lub innej wartości dźwiękowej, jest głównym pytaniem teorii alfabetu. Wiadomo, że litery alfabetu rosyjskiego mogą być jednocyfrowe i dwucyfrowe. Dźwiękowe znaczenia pojawiają się w sylabie. Jednym słowem, związek między znaczeniami liter i dźwięków jest złożony. Zasady używania liter są podzielone na 2 kategorie: pierwsza mówi o znaczeniu liter języka rosyjskiego, niezależnie od pisowni niektórych słów (nauki L. Szczerba). Na przykład stwierdzenie, że litera „o” ma dwa znaczenia dźwiękowe – „o” i „a” – jest niepoprawne. Ma tylko jedno znaczenie - "o", a fakt, że "o" jest napisane tam, gdzie czasami słychać dźwięk "a" jest zastępczym użyciem tej litery zgodnie z zasadami współczesnej ortografii. Druga kategoria dotyczy pisania konkretne słowa. Według innego znanego językoznawcy A. Gvozdeva litera „o” ma nowe znaczenie w słowach „duży”, „gołąb”, „woda” itp., Który jest dźwiękiem, ale nie głównym (głównym), ale wtórnym. W tym przypadku litera „o" pozostaje jednoznaczna. W związku z tym regułami pierwszej kategorii są reguły grafiki, a drugiej reguły ortografii. Użycie każdej litery jest ograniczone do określonego dźwięku, który można znaleziony i podsumowany, choć szuka się go w konkretnych słowach, czasem nawet na ich styku („Kopacz był chory - ziemia / bb / olel.”) Definicje głównego (głównego) i drugorzędnego celu listu, zaproponowane przez B. Osipov, są najdokładniejsze: główne znaczenie to znaczenie, które pozostaje za literą niezależnie od zasad pisowni. Znaczenie, które wynika z zasad pisowni, nazywa się drugorzędnym (dodatkowym). Główne znaczenia tkwią w literach w mocnych pozycjach (samogłoski pod naciskiem, spółgłoski przed samogłoskami), reszta jest drugorzędna.
