Nie wszyscy wiedzą, że wspólny przedrostek „oglu”, używany podczas pisania i wymawiania np. azerbejdżańskich imion własnych, oznacza tylko „syn”.
Zasady nazewnictwa
W przeciwieństwie do zasady konstruowania imienia przyjętej w języku rosyjskim, która tradycyjnie składa się ze złożonej kombinacji imienia głównego osoby nadanej mu przy urodzeniu, nazwiska rodowego i patronimicznego - imienia pochodnego jego ojca, ludy wschodnie używają warunkowa numeracja słów w ich nazwach własnych. Zazwyczaj na pierwszym miejscu umieszcza się nazwisko, potem imię osoby, a na samym końcu imię własnego ojca z dodatkiem przedrostka „oglu”, co oznacza jedynie przynależność do rodzaju męskiego. Interesujące jest to, że na określenie kobiety używa się zupełnie innego słowa, to znaczy dziewczynki „kyzy”, co dosłownie tłumaczy się jako „córka”.
Aby być precyzyjnym w bezpośrednim tłumaczeniu z tureckiego, „oglu” oznacza „syn ojca”. Z punktu widzenia osobliwości budowy języka ludów tureckich słowo „oglu” jest używane zamiast zakończenia patronimicznego, co jest dla nas synonimem „vich”. Bul i Fuad, którzy w zwykłym języku rosyjskim mają patronimików Bulevicha i Fuadovicha, nawet w oficjalnych dokumentach zostaną zarejestrowani jako Bul-oglu i Fuad-oglu.
Patronimika
W oficjalnej literaturze ten dodatek do nazwy jest zwykle nazywany patronimią, cząstką, która ma ważne znaczenie funkcjonalne dla tak zwanych czasów „przedrodzinnych”, kiedy obecność słowa „oglu” była jedynym sposobem wskazania przynależność danej osoby do rodziny, aby opowiedzieć o swoich przodkach, odwołując się do złożonych, złożonych imion.
Dziś cząstka „oglu” lub „uly” straciła swoje pierwotne znaczenie i służy jedynie do prawidłowego tworzenia drugiego imienia. W nie tak odległych czasach istnienia Związku Radzieckiego takie złożone nazwy należące do Kazachów, Azerbejdżanu, Tadżyków, Abchazów były nie tylko wymawiane, ale także dosłownie zapisywane w ważnych dokumentach, takich jak na przykład metryka urodzenia danej osoby.
Dziś taki przyrostek jest uważany za zbędny atawizm lub pełen szacunku dodatek, a nie obowiązkowy element nazwiska osoby.
Zgodnie z oficjalnymi zasadami pisania i percepcji złożonych imion i nazwisk obcych, przedrostek „oglu”, który jest integralną częścią tzw. nazw wschodnich, zapisywany jest łącznikiem z nazwą główną, uważany jest za oznaczenie istniejących więzów rodzinnych i pozwala zarówno na wykorzystanie w swojej pierwotnej wersji, jak i zastąpienie bardziej nowoczesnych, zrozumiałych rosyjskojęzycznych obyczajów w postaci koniecznego zakończenia patronimiki. W krajach europejskich nie ma tradycji nadawania imion patronimicznych, dlatego taki prefiks nie jest tłumaczony ani rejestrowany w dokumentach.
