370 milionów lat temu mała larwa utonęła na jednym z bagien na terenie współczesnej Belgii. Niedawne odkrycie przez belgijskich naukowców maleńkiej skamieniałości bezkręgowców wypełniło ogromną lukę w paleontologii.
Znaleziona skamielina najstarszego owada ma tylko osiem milimetrów długości, ale jej wartość dla świata nauki jest niezaprzeczalna. Przed tym odkryciem badacze starożytnego życia nie mieli praktycznie żadnych szczątków owadów, co można przypisać okresowi między końcem dewonu a początkiem karbonu. Dlatego przepaść między 385 a 325 milionami lat temu była często określana jako „przerwa w historii sześcionożnych”.
Znalezisko to nazwano Strudiella devonica, dokonano go w pobliżu miasta Namur, położonego w centrum Belgii. Przeprowadzona przez naukowców analiza molekularna DNA skamieniałości potwierdziła od dawna założenie naukowe: pewne gatunki owadów istniały w późnym dewonie.
Jak twierdzą naukowcy prowadzący badania, do tej pory niewiele było wiadomo o najstarszych przedstawicielach klasy owadów. W szczególności posiadali dwie żuwaczki - szczęki owadów ze Szkocji, datowane na okres dewonu. Wiek tych fragmentów to około czterysta milionów lat. Następnie pojawiają się znaleziska z okresu karbońskiego, który rozpoczął się około 350 milionów lat temu. Należą do nich ważki o rozpiętości skrzydeł do 75 centymetrów i karaluchy wielkości psa. Według naukowców okres między dwiema cząsteczkami owadów znalezionymi w Szkocji a niezliczonymi hordami gigantów był do dziś całkowicie pusty.
Larwa znaleziona w Belgii nie ma skrzydeł, ale naukowcy są pewni, że powinny one urosnąć, gdy osobnik osiągnie dorosłość. Za tą opinią przemawia kształt żuchw – podobny do współczesnych koników polnych. Jest prawdopodobne, że Strudiella devonica jest w rzeczywistości larwą skrzydlatego owada. Jeśli to prawda, możemy założyć, że w nauce nastąpiła rewolucja - znalezione larwy potwierdzają, że owady nauczyły się latać znacznie wcześniej, niż świadczyły poprzednie znaleziska. Ale naukowcy zajmujący się tym problemem są ostrożni i nie spieszą się z wnioskami, ponieważ takich wniosków nie można wyciągnąć z jednego niezbyt dobrze zachowanego okazu.
