Biblia zachęca chrześcijan do czynienia dobrych uczynków. Ale dla niektórych cnota chrześcijańska może rodzić pytanie: co motywuje uczniów Chrystusa – lęk przed karą czy motywacja serca?
W wielu religiach podstawą wiary jest pragnienie osiągnięcia stanu najwyższego dobra po śmierci. Inne formy religijne wpajają swoim wyznawcom strach przed nieuniknioną karą ze strony sił boskich za „złe zachowanie” w tym życiu. Istnieją również takie święte kulty, które zachęcają człowieka do czynienia dobra w nadziei uzyskania obopólnych korzyści nawet w okresie jego obecnej egzystencji. Tak czy inaczej, takie formy religijne są bardziej ukierunkowane na zaspokojenie osobistych egoistycznych pragnień, w centrum których znajduje się własna jaźń. Wszystko inne – Bóg i otaczający ich ludzie – są już w rolach drugorzędnych.
Czego uczy chrześcijaństwo o czynieniu dobra?
W przeciwieństwie do takich nauk, chrześcijaństwo skupia uwagę człowieka na innych celach. Chrześcijaństwo to nie tylko system wyobrażeń o Bogu, przyszłym życiu czy karze za grzechy. Uczy odpowiedzialności człowieka przed Bogiem jako Życiodawcą, a także przed ludźmi, którzy są częścią wspólnej rodziny Bożej. Dlatego Biblia, autorytatywne źródło chrześcijan, uczy nas traktować Boga jak Ojca, a ludzi jak braci, bez względu na narodowość i kulturę. Jezus Chrystus wielokrotnie zwracał uwagę ludzi na tę ważną cechę, zachęcając ich przede wszystkim do zastanowienia się nad serdeczną relacją z Bogiem i nauczenia się miłosnych relacji z ludźmi wokół nich, nawet z przeciwnikami (Ewangelia Marka 12:28-31).
Pod tym względem nauka Chrystusa, która stawia na pierwszym miejscu bezinteresowną miłość, wyraźnie wyróżnia się na tle innych poglądów religijnych. Ponadto chrześcijaństwo uczy bezinteresowności, która również opiera się na miłości. „Nie ma większej miłości, niż gdyby człowiek oddał życie za swoich przyjaciół” (J 15:13). Sam Jezus stał się tego wyraźnym przykładem, objawiając ludziom miłość Boga i oddając za nich własne życie (Ewangelia Jana 3:16).
Czyń dobro z miłości
Chrześcijaństwo nie ma na celu przekształcenia wierzących we wspólnotę formalistów, nominalnie wyznających wiedzę biblijną. Wręcz przeciwnie, jego celem jest takie ukształtowanie sposobu myślenia człowieka, aby jego serce było zachęcane do niesienia ludziom dobra, a tym samym do okazywania miłości do Boga. Główną siłą motywującą dobre uczynki powinna być miłość – tak naucza Biblia. Bezinteresownie czyniąc dobro, chrześcijanin odczuwa radość właśnie z tego faktu, a nie z jakiegoś innego powodu. „Więcej szczęścia jest w dawaniu niż w otrzymywaniu” - nakazał Jezus. Ani bojaźń Boża, ani chęć przybrania sztucznego wyglądu dobroczyńcy, żaden inny egoistyczny składnik nie powinien być przyczyną cnoty ucznia Chrystusa. Biblia nazywa te motywy hipokryzją.
Tak jak osoba z własnej rodziny czyni dobro w domu ze szczerej miłości i troski o nich, tak serce chrześcijanina zachęca go do czynienia dobrych uczynków w otaczającym go społeczeństwie, gdzie ludzie są dziećmi tego samego Ojca Niebieskiego. I czyni to nie dlatego, że „to jest tak potrzebne”, ale z miłości, która kształtuje w jego sercu naukę Chrystusa.
