Kapłan inaczej nazywany jest „księdzem”. Już sama nazwa sugeruje, że mówimy nie tylko o zawodzie, o pracy, ale o służbie. Każdy chrześcijanin służy Bogu, ale osobliwością posługi kapłana jest to, że jest on pośrednikiem między Bogiem a innymi chrześcijanami.
Droga do działalności księdza, jak do każdego zawodu, zaczyna się od kształcenia specjalnego. Aby zostać księdzem, musisz ukończyć seminarium teologiczne. Może się tam zapisać mężczyzna w wieku 18-35 lat, z pełnym wykształceniem średnim, samotny lub w pierwszym małżeństwie (rozwiedziony lub zamężny drugi raz, droga do seminarium jest zamknięta). Oprócz zwykłych dokumentów, które są przedstawiane we wszystkich placówkach oświatowych, wnioskodawca musi złożyć zalecenie księdza prawosławnego, pisemne błogosławieństwo biskupa, świadectwo chrztu, a jeśli wnioskodawca jest żonaty, ślub.
Złożenie wszystkich wymaganych dokumentów nie gwarantuje dopuszczenia do egzaminów wstępnych. Kandydat musi przejść rozmowę kwalifikacyjną, podczas której sprawdzane są jego przekonania i motywy przyjęcia do seminarium.
Głównym egzaminem wstępnym jest Prawo Boże. Tutaj trzeba wykazać się znajomością nauki prawosławnej, historii sakralnej i przepisów liturgicznych. Inne egzaminy to historia kościoła i śpiew kościelny. Przyszli klerycy również zdają egzamin z języka rosyjskiego w formie eseju, ale zakres tematów jest wyjątkowy - historia Kościoła. Ponadto wnioskodawca musi znać na pamięć wiele modlitw i swobodnie czytać w języku cerkiewnosłowiańskim.
W seminarium studiują od 5 lat. Przyszli księża studiują nie tylko teologię, dyscypliny liturgiczne i śpiew kościelny, ale także filozofię, logikę, retorykę, literaturę i inne humanitarne tematy. Absolwent seminarium duchownego musi zdecydować, czy będzie mnichem, czy proboszczem. W drugim przypadku jest zobowiązany do zawarcia małżeństwa.
Jednak otrzymanie wykształcenia specjalnego nie oznacza, że ktoś został księdzem, ponieważ kapłaństwo jest jednym z sakramentów.
Kapłanem zostaje osoba w sakramencie święceń – święceń. Jednocześnie zstępuje na niego Duch Święty, dzięki czemu kapłan staje się nie tylko przewodnikiem duchowym dla świeckich, ale także nosicielem Łaski. Konsekracji może dokonać tylko biskup, dzieje się to w ołtarzu podczas liturgii.
Konsekracja musi być poprzedzona święceniami - święceniami subdiakona. To nie jest duchowny, ale duchowny. W czasie święceń małżeństwo nie jest konieczne, ale jeśli nie zawarłeś małżeństwa przed święceniami, później nie możesz już zawrzeć małżeństwa.
Subdiakon może zostać wyświęcony na diakona - jest to pierwszy stopień hierarchii kościelnej. Diakon uczestniczy w udzielaniu obrzędów, ale nie dokonuje ich samodzielnie – z wyjątkiem chrztu.
Następnym krokiem są święcenia kapłańskie. Kapłan, w przeciwieństwie do diakona, ma prawo do sprawowania sakramentów, z wyjątkiem święceń.
Jeśli nie mówimy o mnichu, od osoby wyświęconej wymaga się, aby była absolutnie monogamiczna. Nie tylko rozwód i ponowne małżeństwo samego inicjowanego (nawet w przypadku śmierci pierwszej żony) jest niedozwolone - nie powinien być żonaty z wdową lub rozwiedzioną kobietą. Nikt nie powinien być pod sądem kościelnym lub świeckim ani być związany obowiązkami publicznymi, które mogłyby kolidować z posługą kapłańską. I oczywiście od przyszłego kapłana wymagane są szczególne cechy moralne i duchowe. Ujawnia się to w specjalnej spowiedzi poplecznika.
Trzeci poziom hierarchii to biskup. Takich święceń dokonuje rada biskupów. Nie każdy ksiądz może zostać biskupem, jest to dostępne tylko dla hieromnichów – księży-mnichów. Biskup ma prawo sprawować wszystkie sakramenty, łącznie ze święceniami, oraz konsekrować kościoły w pełnym porządku.
