Wiedza społeczno-psychologiczna powstała u zarania cywilizacji, kiedy pojawiły się pierwsze formy życia zbiorowego. Już we wczesnych ruchach religijnych księża stosowali techniki kontroli tłumu, zarażając duże grupy ludzi masowym nastrojem. Następnie idee dotyczące zachowań społecznych stanowiły podstawę filozofii. Ale psychologia społeczna ukształtowała się jako niezależna nauka dopiero na początku XX wieku.
Życie ludzi w taki czy inny sposób toczy się w zespole. Wymaga to uregulowania zachowań jednostek i grup, umiejętności skutecznego komunikowania się i dogadywania się z innymi członkami społeczeństwa. Z pokolenia na pokolenie przekazywane były różne rytuały, ceremonie i zakazy, dzięki którym społeczeństwo utrzymywało równowagę społeczną. Wiedza o wzorcach interakcji między jednostką a grupą stopniowo ukształtowała się w filozofii społecznej.
W drugiej połowie XIX wieku z wiedzy filozoficznej wyłoniło się kilka dyscyplin społecznych, które miały różne kierunki studiów. Tak powstała antropologia, etnologia, socjologia, filozofia społeczna i psychologia. Dyscypliny te powstały i rozwinęły się w ogólnym nurcie wiedzy humanitarnej, przyswajając najnowsze dane zebrane z nauk przyrodniczych.
Wraz z innymi obszarami psychologii ukształtowała się odrębna dyscyplina, której przedmiotem zainteresowania było zachowanie jednostki w dużych i małych grupach. W 1908 r. niemal równocześnie ukazały się w Stanach Zjednoczonych trzy podręczniki na ten temat. Uważa się, że to w nich po raz pierwszy pojawiła się kombinacja „psychologii społecznej”.
W 1924 r. ukazało się duże dzieło programowe F. Allporta „Psychologia społeczna”, które według historyków nauki świadczyło o całkowitym ukształtowaniu się nowej dyscypliny psychologicznej. Praca ta różniła się od poprzednich podręczników bardziej nowoczesnymi ideami, zbliżonymi do przepisów, które stanowiły podstawę współczesnej psychologii społecznej.
Od początku psychologii społecznej wyraźnie wyróżniono w niej dwie gałęzie - socjologiczną i psychologiczną. Te dwa uprzedzenia charakteryzowały się odmiennym podejściem do rozumienia natury zjawisk społeczno-psychologicznych. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku do tych dwóch obszarów dodano uprzedzenia międzykulturowe, których zwolennicy postawili problem interakcji kultur w centrum badań.
W nauce sowieckiej psychologia społeczna była zakazana przez długi czas. Uważano ją za naukę burżuazyjną, która nie mogła mieć miejsca w systemie oficjalnej ideologii marksistowskiej. Jednak pod wpływem przemian społeczno-politycznych w państwie sowieckim nastąpiła zmiana nastawienia do zachodnich wartości kulturowych i naukowych. W 1966 r. Zaczęto nauczać psychologii społecznej na Wydziale Psychologii Leningradzkiego Uniwersytetu Państwowego.
