Wystąpienia publiczne polityka są ważnym elementem życia politycznego. Żywe i zapadające w pamięć przemówienie pozwala przyciągnąć zwolenników na swoją stronę, przekonać lidera o słuszności zajmowanego przez lidera stanowiska i dodać mu punkty polityczne.
Struktura mowy politycznej
Każdy tekst polityczny powinien mieć ładunek semantyczny i jasno określone cele, które polityk chce osiągnąć w wyniku swojego wystąpienia. Po pierwsze, musisz jasno zdefiniować temat swojego wystąpienia i nie odbiegać od niego.
Przygotowaniu przemówienia politycznego towarzyszy szczegółowa analiza audytorium, bez której nie można osiągnąć skutecznej komunikacji. Trzeba zrozumieć nastroje ludzi, ich potrzeby i wymagania, czego oczekują od polityka.
Stratedzy polityczni zalecają budowanie przemówienia zgodnie z następującym planem. Początkowo, aby nawiązać kontakt z publicznością, można to zrobić, demonstrując wspólność problemów i zainteresowań. Jest to ważne, ponieważ sukces przemówienia zależy w dużej mierze od emocjonalnej interakcji między mówcą a publicznością. Po tym powinien nastąpić ogólny zarys problematyki, a także uzasadnienie jego znaczenia dla odbiorców. Ludzie muszą zdać sobie sprawę, że są osobiście krzywdzeni przez fakt istnienia problemu. Wskazane jest uzasadnienie tego stanowiska, podanie faktów, liczb zaczerpniętych z wiarygodnych, autorytatywnych źródeł.
Następnie musisz zaoferować własne opcje rozwiązania problemu, a także porównać je z metodami proponowanymi przez przeciwników. Polityk musi udowodnić, że posiada niezbędne doświadczenie i kompetencje do realizacji określonych kroków. Zatem korzyści płynące z pozycji mówcy powinny być jasno rozumiane przez słuchaczy. Podsumowując, warto opisać model przyszłości, a także przekazać odbiorcom osobiste korzyści z rozwiązania problemu. Obraz idealnej przyszłości jest apoteozą spektaklu. Na koniec warto zmotywować publiczność do podjęcia jakichkolwiek działań.
Ta zasada konstrukcji pomoże przekonać publiczność o poprawności kursu polityki, a także przyciągnąć neutralnych słuchaczy.
Niektórzy eksperci uważają, że struktura tekstu, a także optymalne umiejscowienie kluczowego rozumowania, będzie zależeć od rodzaju odbiorców. Jeśli więc jest krytyczna wobec polityki, to warto najpierw zdobyć jej zaufanie i zgodzić się z wartościami. W pewnym momencie trzeba przejść do kontrargumentów i wyrazić wątpliwości co do poprawności rozumowania słuchaczy. W takim przypadku kluczowe informacje powinny znajdować się na końcu. W przypadku nieznanej publiczności zalecane jest stopniowe budowanie argumentacji. A dla wiernej publiczności lepiej umieścić najciekawsze i najważniejsze na początku przemówienia.
Wymagania dotyczące tekstu politycznego
Styl wypowiedzi politycznych musi spełniać szereg wymagań. Wśród nich jest zwięzłość prezentacji, przejrzystość i dostępność, różnorodność gatunkowa, koloryt emocjonalny.
Tekst musi być czytelny. Podstawowe zasady czytelności: prostota zdań (powinna zawierać nie więcej niż jedną myśl); zgodność zdań o różnych długościach (na przykład długie - krótkie - bardzo krótkie); długość zdania nie powinna przekraczać 20 słów.
W procesie pisania przemówienia politycznego należy wziąć pod uwagę jego komponent dźwiękowy. Tym samym teksty, w których stosowane są powtórzenia dźwiękowe (aliteracja), odbierane są jako bardziej wyraziste. Są szczególnie ważne w hasłach i wezwaniach do działania. Przykładem jest hasło „Cała władza w ręce Sowietów”, które brzmi jasno ze względu na obecność w każdym słowie dźwięków „v” i „s”. Niektóre dźwięki mogą nadać tekstowi szczególny emocjonalny posmak. Tak więc dźwięki „r” kojarzą się z groźbą, „m” i „l” - pacyfikacja, „y” - przygnębienie.
Sposoby manipulowania masową percepcją
Politycy często uciekają się do manipulowania masową percepcją. Należą do nich użycie czasowników nieokreślonych, które nie wskazują bezpośrednio, co należy zrobić, aby rozwiązać problem. Na przykład „znasz moje stanowisko w tej sprawie”. Każdy słuchacz publiczności może nadać temu stwierdzeniu własne znaczenie. Niejednoznaczne zwroty są często używane do walki z konkurentami. Na przykład „czy warto przypominać, do czego doprowadziła polityka partii rządzącej”.
Drugą powszechnie stosowaną techniką jest stosowanie uogólnień w celu stworzenia poczucia przynależności. Na przykład „ja, tak jak ty, przyszedłem z dołu”, „ten problem jest niezwykle ważny dla każdego z nas”. Ponadto, aby stworzyć społeczność z publicznością, zaleca się stosowanie zdań bezosobowych. Na przykład „tylko nieliczni, dochodząc do władzy, nadal wypełniali wolę ludu”.
Również politycy często korzystają z propozycji wyimaginowanych alternatyw. Na przykład „Możesz głosować w dowolnym dogodnym czasie - rano lub wieczorem”. Publiczność zaczyna myśleć o dogodnym czasie na głosowanie, a nie o tym, że na wybory można w ogóle nie chodzić, bo ta alternatywa nie została zaproponowana. Ulubioną techniką jest użycie opozycji („Głosuj albo przegraj!”).
