Potężne w swej sile huragany zmiatają dosłownie wszystko na swojej drodze. Od dawna słyszano ich imiona: „Vilma”, „Isabelle”, „Katrina”. Zwyczajowo nadaje się tym niebezpiecznym zjawiskom atmosferycznym w Ameryce żeńskie imiona.
Wiatry burzowe żyją od 9 do 12 dni, podczas których inne cyklony mogą występować równolegle w regionie. Aby się nie pomylić, meteorolodzy zaczęli nadawać huraganom nazwy osobiste. Przez długi czas otrzymywali imiona chrześcijańskich świętych, których dzień był najbliższy zaistniałemu zjawisku atmosferycznemu lub od miejsca, w którym wybuchła burza. Podczas II wojny światowej meteorologia znalazła się pod ścisłą kontrolą sił powietrznych USA i zaczęli nazywać huragany po swoich żonach i kochankach. W 1953 r. sformalizował się ten żartobliwy trend (nadawania huraganom żeńskich imion). Ponadto każda nazwa została zatwierdzona przez National Hurricane Center pod Administracją Oceanu i Atmosfery. Pierwszy huragan nazwany na tej zasadzie nosił imię „Mary” na cześć bohaterki powieści George'a Ripleya Stewarta „Burza”. Następnie opracowano listę 84 krótkich imion żeńskich, które mają być polecane dla nazw huraganów. Sprzeciw feministyczny wobec tej innowacji skłonił Światową Organizację Meteorologiczną w 1979 r. Hurricane Authority zatwierdziło obecnie sześć list, z których każda zawiera 21 nazwisk. Jedna lista rocznie. Po sześcioletnim cyklu listy są ponownie wykorzystywane. Nazwa huraganu, który miał szczególną siłę niszczącą, jest wykluczona z listy. Tak było w przypadku huraganu Katrina, który szalał w 2005 roku. Od 1953 roku z listy wykluczono łącznie 70 nazwisk. Nazwy huraganów wybiera Światowa Organizacja Meteorologiczna z siedzibą w Genewie. Ale nie wszystkie z nich noszą imiona. Taki „zaszczyt” otrzymują tylko huragany, w których prędkość wiatru wynosi co najmniej 63 km/h.
