Historia stosowania mumiyo w różnych chorobach sięga tysięcy lat. A jednak współczesna medycyna nie wyciągnęła ostatecznych wniosków, kontynuując badania natury medycyny skalnej i jej wpływu na ludzi.
Pomimo tego, że w każdej aptece jest mumiyo w wolnym dostępie, współczesna medycyna nie spieszy się z wprowadzeniem go w życie. Wynika to z niedostatecznej wiedzy o naturze powstawania tego wytworu natury, chociaż badania są nadal prowadzone i są prowadzone.
Zagadki o pochodzeniu „wosku górskiego”
Istnieje wiele hipotez na temat pochodzenia samej nazwy mumiyo i przyczyn pojawienia się tej żywicznej substancji na skałach wyżyn. Ponieważ mumiyo występuje w Indiach, Afryce, Mongolii, Australii, Chinach, Ameryce Południowej i wielu krajach Azji Środkowej, wszędzie jest nazwa, która w tłumaczeniu oznacza to samo: sok, olej, smoła, krew lub wosk skalny. Według jednej wersji „mama” jest tłumaczona jako wosk.
Rzeczywiście, konsystencja mumiyo przypomina wosk, który można zmiękczyć ciepłem dłoni. Wydobywany jest wysoko w górach, najczęściej powyżej znaku 1, 5 - 2 tys. m n.p.m. Mumiyo to surowiec znajdujący się w szczelinach skał wapiennych. Nadal należy go wyczyścić, aby można było go użyć. Początkowo o jego wygląd podejrzewano dzikie pszczoły, ale nie żyją one na takiej wysokości.
Po dokładnej naukowej analizie składu mumiyo okazało się, że jest to produkt, który zawiera składniki organiczne, nieorganiczne i mineralne. Część organiczna ma charakter biogeniczny roślinny i zwierzęcy. Jest to najczęściej odchody zwierząt, które kiedyś skosztowały roślin leczniczych rosnących na danej wysokości. Potwierdza to fakt, że nagromadzenia mumiyo znajdują się właśnie w siedliskach szczupaków, argali, nietoperzy czy dzikich gołębi. Część nieorganiczna zawiera 50 pierwiastków chemicznych, w tym 10 tlenków metali.
Odmiany mumiyo
Naukowcy uważają, że w tworzeniu mumiyo uczestniczyły szczątki zwierząt, rośliny, gleba, drobne cząstki skał, drewno, a zatem, aby wykorzystać je do leczenia, surowe mumiyo musi zostać poddane wielostopniowemu oczyszczaniu i wzbogacaniu, podczas którego metale ciężkie będzie usunięty. W przeciwnym razie jego użycie jest niebezpieczne.
Skład chemiczny mumiyo jest niestabilny i ma niejednorodną strukturę, ponieważ zależą one od miejsca i warunków powstawania. Stąd inny kolor, od jasnożółtego z szarymi plamami do czarnego. Wszystkie produkty zwane mumiyo można podzielić na grupy:
- górzysty, gdzie w składzie dominują minerały i praktycznie nie ma szczątków zwierzęcych;
- wosk miodowy - produkt dzikich pszczół, który uległ polimeryzacji w wyniku długotrwałego leżenia;
- ekskrementy - skamieniałe ekskrementy małych gryzoni;
- bitumiczne - masa powstała z beztlenowego rozkładu roślinności;
- jałowiec - żywica uwolniona z pni jałowca, świerka, sosny, zmieszana z glebą i wypłynęła na zbocza skał;
- zwłoki - powstają podczas powolnego rozkładu owadów lub zwierząt.
Według naukowców to właśnie mumiyo, powstałe z ekskrementów, wzbogacone glebą i działaniem mikroorganizmów, służy jako doskonały środek do gojenia ran i regeneracji tkanek.
