Guma do żucia (guma do żucia) to niejadalna miękka baza i kompleks dodatków smakowych. Im dłużej guma jest żuta, tym mniej będzie miała smaku. Guma do żucia w swojej zwykłej formie pojawiła się pod koniec XIX wieku, ale wiele setek lat przed tym wydarzeniem ludzie z różnych krajów świata używali swojej specjalnej gumy do żucia.
Instrukcje
Krok 1
Starożytni Grecy wyeliminowali resztki jedzenia i odświeżyli oddech po jedzeniu żywicą z drzewa mastyksowego lub woskiem pszczelim. Indianie Majów używali gumy do tych samych celów, którą uzyskali, pozwalając sokowi z Hevea stwardnieć. Indianie z Ameryki Północnej wyprodukowali własną gumę do żucia. Odparowywali nad ogniskiem części drzew iglastych, a następnie zbierali żywicę. Na Syberii „przodka” nowoczesnych gum do żucia nazywano smołą. Z jego pomocą nie tylko oczyścili jamę ustną, ale także wzmocnili dziąsła i wyleczyli szereg chorób. W Indiach gumę do żucia, która była również afrodyzjakiem, wytwarzano z limonki, liści betelu i nasion palmy areca.
Krok 2
Europa stała się „żuciem” w XVI wieku. Marynarze przywieźli tytoń do żucia z Indii Zachodnich. Zapotrzebowanie na to było ogromne. Przez trzy stulecia najpopularniejszą gumą do żucia na świecie był tytoń do żucia.
Krok 3
W 1848 roku mieszkaniec Anglii, John Curtis, zaczął dodawać wosk pszczeli do kawałków żywicy, owijać je w papier i sprzedawać jako gumę do żucia. Po chwili otworzył małą fabrykę. Każdy z czterech kociołków gotował gumę z własnym smakiem, np. z lukrecją lub śmietaną i cukrem. Niestety, guma do żucia Curtisa niszczała równie szybko z powodu zimna i gorąca.
Krok 4
W latach 60. XIX wieku Curtis został zmuszony do ograniczenia produkcji. Powodem była nie tylko wojna domowa, ale także niepopularność jego gumy do żucia. Po pierwsze sprzedawano je tylko w jednym stanie Ameryki, po drugie wyglądały nieatrakcyjnie, a po trzecie odrzucały publiczność nieczystościami w postaci kawałków ziemi czy igieł sosnowych.
Krok 5
W 1869 roku Amerykanin Thomas Adams wymyśla coś, co przypomina nowoczesną gumę do żucia. Eksperci nadal nie mogą dojść do porozumienia, jak to się stało. Według jednej wersji niejaki Lopez de Santa Ana miał zwyczaj żucia chicle - mogę drzewo sapodil. Jego tłumacz Thomas Adams też tego spróbował i zdając sobie sprawę z tego, co lubi, on i jego syn zaczęli sprzedawać chile nowojorczykom. Według drugiej wersji Adams kupił tonę gumy, zamierzając produkować buty i zabawki, ale pomysł musiał zostać porzucony, a guma pozostała. A potem amerykańska gotowana guma podzieliła ją na małe porcje i zaczęła sprzedawać jako gumę pod nazwą Adams New York nr 1. Nowojorczykom spodobała się nowość, która absolutnie nie miała smaku.
Krok 6
W 1884 Adams wprowadził gumę do żucia Black Jack. Wygląda jak zwykły ołówek i smakuje jak lukrecja. Guma do żucia Black Jack była sprzedawana do lat 70., a następnie została wycofana z produkcji. W 1986 roku na półkach ponownie pojawiła się jego ulepszona wersja.
Krok 7
Fabryka Thomasa Adamsa produkuje również pierwszą owocową gumę do żucia Tutti Frutti. Zapotrzebowanie na nią jest tak ogromne, że automaty z tego typu gumą są instalowane nawet w nowojorskim metrze.
Krok 8
Klasyczna guma do żucia została wynaleziona przez Williama Wrigleya. Wraz z ojcem był zaangażowany w produkcję mydła i zauważył, że produkty są poszukiwane z powodu darmowej premii: gumy do żucia Lotta lub Vassar były nakładane na każdą kostkę mydła Wrigley. A potem William postanawia przeorientować produkcję i wkrótce wykupuje od niejakiego Johna Colgana patent na gumę do żucia z cukrem i aromatami, która zachowuje swój smak przez długi czas. Wkrótce świat został wprowadzony do miętowej gumy Wrigley`s Spearmint, która jest dziś dobrze znana. Pod koniec lat 90. XIX wieku William Wrigley produkuje Juicy Fruit Wrigley. W 1914 roku w Ameryce i Kanadzie ukazały się wydawnictwa Doublemint Wrigleya.
Krok 9
Doskonała formuła gumy do żucia, która jest nadal w użyciu, została wprowadzona w 1928 roku. 24-letni księgowy Walter Deamer przeprowadził dziesiątki eksperymentów i odkrył, że elastyczna i smaczna guma do żucia składa się w 20% z gumy (obecnie syntetycznych polimerów), 60% cukru lub substytutów, 19% syropu kukurydzianego i 1% aromatów. Guma do żucia Dimera była różowa i pozwalała na nadmuchiwanie bąbelków.
