Architektura gospodarstwa domowego w Rosji wyróżnia się kwadratowymi metodami budowania obszarów miejskich. W większości przypadków wielopiętrowe budynki mieszkalne w takich dzielnicach były budowane seryjnie. Od czasów ZSRR mieszkańcy Rosji używają terminów takich jak „gostinki”, „stalinka”, „breżniewka” i „Chruszczow” w celu określenia rodzaju mieszkań. Jednak zgodnie ze szczególną terminologią architektury wyróżnia się niektóre nazwy typowych ciągów budynków mieszkalnych.
Pod koniec lat czterdziestych ubiegłego wieku rozpoczęła się historia krajowego budownictwa szeregowych budynków mieszkalnych. A już w latach pięćdziesiątych zaczęto masowo budować pierwszą serię wieżowców mieszkalnych.
Budowanie grup
Serie domów to zespoły budynków mieszkalnych, które są do siebie podobne nie tylko wyglądem, ale także układem mieszkania, a nawet surowcami użytymi do budowy. Układ w budynkach z dużą liczbą mieszkań nazywany jest typowym. Rodzaje wieżowców różnią się serią, datą budowy oraz materiałami do budowy i dekoracji. W większości przypadków do budowy ścian w typowych domach stosowano bloczki żelbetowe, panele, żelbet monolityczny i cegły. Istnieją jednak również połączone budynki mieszkalne, które zostały zbudowane z kilku wymienionych materiałów.
Typowa transformacja
Wszystkie typowe budynki wielokondygnacyjne można warunkowo podzielić na kilka etapów budowy. Pierwszy okres obejmuje seryjną budowę domów stalinowskich z początku połowy ubiegłego wieku. Budynki z tamtych czasów wyróżniają się szeregiem cech – wysokością stropów, grubymi ścianami wykonanymi z materiału takiego jak cegła, a także doskonałym rozkładem mieszkania.
Kolejny okres przypada na lata 1957-1962, kiedy to w dużych aglomeracjach zaczęto seryjnie budować wielomieszkaniowe pięciokondygnacyjne budynki mieszkalne z paneli. Takie mieszkania nazywane są wśród Rosjan „Chruszczowami” i mają charakterystyczne cechy w postaci cienkich ścian, nieudanych układów pomieszczeń mieszkalnych i niskich sufitów.
Trzeci okres obejmuje połowę 1963 i początek 1970. W tym okresie zaczęto budować pierwsze dziewięciokondygnacyjne budynki mieszkalne, różnicę od pięciopiętrowych budynków można nazwać jedynie zwiększoną powierzchnią mieszkaniową i liczbą kondygnacji.
Czwarty okres to połowa lat siedemdziesiątych i początek lat dziewięćdziesiątych. Budynki mieszkalne wielokondygnacyjne, zbudowane w tym okresie, nazywane były wśród ludności rosyjskiej „późnym breżniewokiem”. W tym miejscu można wyróżnić bardziej udane układy mieszkań, które zostały poddane modernizacji.
Ostatni okres obejmuje koniec 1990 roku i trwa do dziś. Domy czasów nowożytnych różnią się od innych seryjnych budynków mieszkalnych tym, że architekci starają się nadać im indywidualne cechy, a także urozmaicić układ. Najczęściej rezygnuje się z paneli na rzecz monolitu i licznych przegród wewnętrznych w mieszkaniach, takie ściany osłonowe można demontować i przesuwać.
