Przed przybyciem widelca do Europy większość ludzi używała tylko noża i łyżki, aby ułatwić przyjmowanie jedzenia, a duże kawałki jedzenia po prostu zabierano rękami. W niektórych przypadkach bogaci ludzie mogli przed jedzeniem nosić specjalne rękawiczki, które po prostu wyrzucano po jedzeniu.
Czasami arystokraci używali nawet dwóch noży, z których jeden kroił jedzenie, a drugi przynosił jedzenie z talerza do ust. Można powiedzieć, że jeden z noży pełnił funkcję widelca, choć oczywiście nie był do tego przystosowany.
Bizancjum - miejsce narodzin widelca
Pierwsze wzmianki o widelcu pojawiły się na Bliskim Wschodzie około IX wieku. Początkowo widelec miał tylko dwa zęby i były proste, więc tych sztućców można było używać tylko do naciągania jedzenia, zupełnie nie można było niczego nabierać widelcem.
W XI wieku widelec został sprowadzony z Bizancjum do Włoch. Istnieje opis obyczajów bizantyjskiej księżniczki sporządzony przez św. Piotra Damiani, który wskazuje, że Maria Argira (tak miała na imię księżniczka) zmusiła swoich służących-eunuchów do krojenia jedzenia na małe kawałki, po czym je zbierała za pomocą specjalnego urządzenia z dwoma zębami i przyłożyła je do ust. Widelec rozpowszechnił się w Europie dopiero w XIV wieku.
Modne powody rozprzestrzeniania się widelców
A w szesnastym, szczególnie w związku z rozwojem mody, stała się nieodzownym atrybutem przy arystokratycznych posiłkach. Faktem jest, że pod koniec XVI wieku tak zwane mesenses stały się modne w Hiszpanii. Jest to rodzaj plisowanych kołnierzyków. Były skrobiowe i przede wszystkim przypominały naczynia, na których kładziono głowy. Ich wielkość była zróżnicowana, zwłaszcza gorliwi fashionistki nosiły naprawdę ogromne mesenchy, co utrudniało zarówno ruch, jak i koordynację. Widelce na wyjątkowo długich rączkach umożliwiały jak najdokładniejsze wnoszenie jedzenia do ust. Co ciekawe, widelec został słabo przyjęty przez Kościół katolicki, ponieważ uznano go za zbędny luksus.
Widelec trafił do Europy Północnej znacznie później. W języku angielskim o widelcu po raz pierwszy wspomniano dopiero w 1611 r. w książce Thomasa Corieta o włoskich podróżach. Widelec rozpowszechnił się w Wielkiej Brytanii dopiero w XVIII wieku.
Wtyczkę przywiozła do Rosji w 1606 roku Marina Mnishek. Na uczcie weselnej zaszokowała bojarów i duchowieństwa. Samo słowo „widelec” weszło do języka rosyjskiego dopiero w XVIII wieku, do tego czasu nazywano je „Viltsy” lub „włócznia”.
Znany współczesnemu człowiekowi widelec z zakrzywionymi zębami, który umożliwia nie tylko naciąganie, ale także nabieranie jedzenia, pojawił się w XVIII wieku w Niemczech. Mniej więcej w tym samym czasie przypisuje się wygląd widelca z czterema zębami.
