Trudno wyobrazić sobie współczesnego człowieka, zwłaszcza żyjącego w dużym mieście, bez tego przyrządu do mierzenia czasu. Zegar daje człowiekowi odniesienie czasowe, które łączy go z innymi ludźmi i dostosowuje do otaczającej rzeczywistości.
Orientacja słońca
Po raz pierwszy urządzenia śledzące były w większości kierowane przez słońce i były od niego całkowicie zależne. Z tego prostego powodu mechanizmy te traciły swoją przydatność podczas pochmurnej i deszczowej pogody, a jednocześnie w nocy. Ta metoda liczenia czasu została wynaleziona w starożytnym Egipcie, a także była stosowana w Indiach i Tybecie. Grecy jako pierwsi pomyśleli o podziale roku na 12 części, a miesiąca na 30. Zegar słoneczny zaczął być używany około 3500 p.n.e. W celu ustalenia, kiedy nadejdzie astronomiczne południe, zastosowano specjalne urządzenie - gnomon. Kiedy rzucił najmniejszy cień, było południe. Jednak ta metoda również nie była idealna, ponieważ wymagała zmiany pozycji gnomonu podczas zmiany pór roku, jeśli nie znajdował się równolegle do osi Ziemi. Ponadto takie zegarki nie uwzględniały różnicy w strefach czasowych.
Czas minął
Począwszy od 1400 pne do XVII wieku ludzkość aktywnie używała zegara wodnego, zwanego także „klepsydrą”, do mierzenia czasu. Wśród przedstawicieli różnych narodów mieli nieco inną strukturę i zasadę działania. Tak więc u Egipcjan i Greków czas liczony był liczbą kropel wody wypływającej z naczynia, podczas gdy u Chińczyków i Hindusów przeciwnie, liczbą kropel wody, które wypełniały naczynie unoszące się w kałuży. Z wody. To dzięki zegarowi wodnemu pojawiło się uskrzydlone wyrażenie „Czas minął”.
Modele wahadłowe
Dopiero w XVII wieku ludzie wymyślili nowe modele zegarków, które radykalnie różniły się od wszystkich poprzednich. Był to zegar, który dzięki drganiom wahadła obracał koło zębate, które z kolei zmieniało położenie wskazówki minutowej. W tym modelu również była niedoskonałość: drgania w pewnym momencie ucichły i wahadło trzeba było ponownie wymachiwać ręką. To prawda, że później model wahadłowy został nieco ulepszony, dodając do niego najpierw baterie zewnętrzne, a następnie wewnętrzne. W XIX wieku tarcza zegarka przybrała formę najbardziej znaną współczesnemu człowiekowi, to znaczy została podzielona na 12 części. Należy zauważyć, że nawet teraz zegary wahadłowe można znaleźć w niektórych domach, na przykład zegary podłogowe lub ścienne.
Nowoczesne zegarki na rękę
Szwajcaria jest słusznie uważana za miejsce narodzin zegarków na rękę, ponieważ mieszkaniec tego konkretnego zachodnioeuropejskiego kraju - John Harwood - zaczął je masowo produkować. Stało się to w 1923 roku. Niedługo potem, w 1927 roku, Kanadyjczyk Warren Marrizon wynalazł pierwsze modele kwarcowych zegarków na rękę, które wyróżniają się szczególnie wysoką precyzją. Warto zauważyć, że po raz pierwszy zaczęli nosić zegarek na nadgarstku na długo przed tymi wszystkimi wydarzeniami, za życia Blaise'a Pascala, który jako pierwszy to zrobił, przywiązując zegarek do ręki nitką. Oczywiście całą różnorodność nowoczesnych modeli zegarków, a co najważniejsze - ich dokładność i niezawodność, ludzkość zawdzięcza każdemu z etapów ich rozwoju i powstawania.
