Prawdziwy traktat w prawie rzymskim nazywa się umową, której zawarcie implikuje przeniesienie pewnej rzeczy z jednej strony na drugą. W przeciwieństwie do prostych umów nieformalnych, umowa rzeczywista ma określone podstawy wejścia w życie, a także przewiduje obowiązek jednej ze stron zwrotu otrzymanego wcześniej majątku.
Traktat w prawie rzymskim
W prawie rzymskim nie ma jednoznacznej i jasnej definicji umowy jako rodzaju zobowiązania. Jednak z cech poszczególnych umów można wywnioskować, że każda umowa jest przede wszystkim umową między dwiema stronami, która wywołuje skutki prawne.
Realne kontrakty różniły się od wszystkich innych prostotą kolejności realizacji. Do ich zawarcia nie były wymagane żadne formalności. Wystarczyło mieć umowę i rzecz przeniesiona z jednej strony na drugą.
Drugą cechą prawdziwych kontraktów było to, że nigdy nie były abstrakcyjne, zawsze były realizowane tylko na pewnych zasadach.
W prawie rzymskim duże znaczenie miały cztery rodzaje umów: hipoteka, pożyczka, pożyczka, składka.
Prawdziwa umowa
Prawdziwa umowa to umowa, która ustanawia zobowiązania określone przez strony poprzez przeniesienie rzeczy. Istniało kilka rodzajów kontraktów realnych:
Umowa kredytu hipotecznego
Ten rodzaj umowy charakteryzował się tym, że rzecz została przekazana przez dłużnika wierzycielowi za określoną kwotę pieniędzy otrzymaną od wierzyciela. Jeśli ta suma pieniędzy nie została zwrócona w terminie, to dłużnik utracił rzecz przekazaną wierzycielowi i przeszła na jego własność. Obowiązki wierzyciela obejmowały uważne i ostrożne podejście do rzeczy, ponieważ mogła ona zostać zwrócona dłużnikowi w przypadku spłaty długu.
Umowa pożyczki
Ten rodzaj umowy charakteryzował się tym, że jedna ze stron (pożyczkodawca) przekazała drugiej stronie (pożyczkodawcy) rzecz do bezpłatnego użytku przez pewien czas. Później odbiorca był zobowiązany do zwrotu rzeczy na koniec okresu użytkowania w stanie nienaruszonym. Wypożyczający był w pełni odpowiedzialny za bezpieczeństwo otrzymanego przedmiotu. Wyjątkiem były przypadki przypadkowego uszkodzenia rzeczy.
Pożyczka w tej umowie została udzielona na ściśle określony czas, ale był też rodzaj pożyczki, którą można było udzielić „na żądanie”. Nazywano ją niepewną.
Umowa pożyczki
W tego typu umowie jedna ze stron (pożyczkodawca) dostarczyła drugiej stronie (pożyczkobiorcy) rzeczy lub określoną kwotę pieniędzy. Obowiązkiem pożyczkobiorcy było to, że po upływie z góry określonego terminu lub na żądanie musiał zwrócić określone rzeczy i pieniądze.
Umowa magazynowa
Umowa ta charakteryzowała się tym, że jedna ze stron (deponujący) przekazała drugiej stronie (depozytariuszowi) rzecz do bezpłatnego przechowania przez określony czas. Rzecz nie musiała należeć do deponenta, mogła być cudzą własnością.
Na mocy tej umowy depozytariusz nie stał się ani właścicielem, ani właścicielem rzeczy, tylko przechowywał ją przez okres określony w umowie. Nie miał prawa tego używać, wynajmować ani wynajmować. Ponieważ umowa była bezpłatna, depozytariusz nie był zobowiązany do zwracania szczególnej uwagi na tę sprawę. Ale w przypadku umyślnego uszkodzenia lub uszkodzenia w wyniku rażącego niedbalstwa musiał zrekompensować wszystkie szkody wyrządzone cudzej własności.
