Lodówki „Oka” to produkty zakładu budowy maszyn Murom, obecnie przemianowanego na „Oka-Kholod”. Pierwsze modele tego urządzenia zostały wydane w latach 50. ubiegłego wieku, ale niektóre z nich nadal działają.
Od kilkudziesięciu lat zakład budowy maszyn w Murom produkuje lodówki Oka na podstawie modeli opracowanych przez ZIL. Ale w okresie pierestrojki, kiedy kryzys finansowy negatywnie wpłynął na produkcję, kierownictwo zdecydowało się na współpracę z turecką firmą Veko. Lodówki zostały unowocześnione i udoskonalone, a ich pozycja rynkowa i zapotrzebowanie klientów zostały niemal w pełni utrzymane.
Lodówka "Oka" - historia powstania
Historia zakładu Murommash sięga końca XIX wieku. Główną linią produkcyjną przedsiębiorstwa w latach sowieckich była produkcja komponentów do sprzętu wojskowego. Ale na początku lat 50. ubiegłego wieku rząd ZSRR postanowił rozpocząć produkcję sprzętu AGD na bazie Murommasha. Pierwszą linią w tym kierunku była produkcja lodówek.
Jako podstawę w produkcji wykorzystano rozwiązania dużej ówczesnej fabryki ZIL. Ale jakość lodówek Oka była radykalnie inna i nie na lepsze, ponieważ kierownictwo zakładu budowy maszyn Murom zdecydowało się zastosować tak zwaną zasadę pozostałości. Środki, które pozostały z zakupu materiałów do produkcji głównej, zostały przeznaczone na produkcję lodówek.
Ponieważ jakość lodówek i ich wygląd nie zawsze odpowiadały wymaganiom nawet sowieckich nabywców, te produkty fabryki w Murom można było znaleźć w wolnej sprzedaży w okresie całkowitego niedoboru i były kupowane przez rodziny o niskich dochodach i wymaganiach. Ale ten czynnik w pewnym stopniu służył jako zachęta do rozpowszechnienia i popularyzacji tej marki.
Główne cechy lodówki „Oka”
Pierwsze lodówki tej marki były dwukomorowe i, w przeciwieństwie do większości nowoczesnych modeli, zamrażarka znajdowała się w ich górnej części i wyglądała jak półka z drzwiami, a jej pojemność była niewielka.
Lodówka Oka miała standardowe wymiary i mogła być używana nawet w 4-5-osobowej rodzinie. Styl projektowania był surowy, bez zbędnych rozwiązań projektowych - obudowa z ostrymi narożnikami, nie większa niż 150 cm wysokości, ze standardowymi uchwytami.
W komorze chłodniczej zamontowano zdejmowane półki, które można było montować na różnych wysokościach. Pojemniki na warzywa i owoce wykonane z białego plastiku można było wyjąć, a na ich miejsce można było postawić duże produkty spożywcze. Całkowita objętość lodówki z reguły nie przekraczała 300 litrów, a zużycie energii wynosiło około 50 kW / h miesięcznie.
Lodówka rozmrażała się w tzw. ręczny sposób, czyli trzeba było wyłączyć urządzenie i poczekać, aż lód naturalnie się stopi. Lodówka wydawała dość głośny dźwięk podczas pracy
