Wydarzenie z 14 sierpnia 1946 r. na wiele lat zadecydowało o losie Michaiła Zoszczenki i Anny Achmatowej. Dekret Biura Organizacyjnego KC Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii Bolszewików (o czasopismach „Zvezda” i „Leningrad”) stwierdzał: „Dostarczanie stron „Zvezdy” takim wulgarnym i szumowinom literatury jak Zoszczenko. Zoszczenko przedstawia porządek sowiecki i naród sowiecki jako prymitywny, niekulturalny, głupi, o filisterskich gustach i moralności. Złośliwym chuligańskiemu przedstawieniu naszej rzeczywistości przez Zoszczenki towarzyszą ataki antysowieckie.”
Prześladowania Michaiła Zoszczenki
Wcześniej magazyn „Październik” opublikował rozdziały z książki Michaiła Zoszczenki „Przed wschodem słońca”. Pisarz cierpiał na poważną chorobę psychiczną, z której lekarze nie mogli go wyleczyć. Zostało to omówione w książce. Prasa nazwała to „bzdurą, potrzebną tylko wrogom naszej ojczyzny” (pismo bolszewickie). Nie było mowy o wydrukowaniu sequela. Po wydaniu dekretu Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii Bolszewików „O czasopismach„ Zvezda”i„ Leningrad”, ówczesny przywódca partii Leningradu A. Żdanow nazwał książkę „obrzydliwością”.
Wyrzucony ze Związku Pisarzy, pozbawiony kart emerytalnych i kartek żywnościowych, Zoszczenko zarabiał na życie tłumacząc z fińskiego. Ale opublikowanie przekładów powieści M. Lassila „Za zapałki” i „Zmartwychwstały z martwych” w 1948 r. pozostało bez nazwy. Kiedy w czerwcu 1953 Zoszczenko został ponownie przyjęty do Związku Literatów, pracował dla pism Krokodil i Ogonyok. Jednak do końca życia nie otrzymywał emerytury.
Od samego początku prześladowań byli tacy, którzy szczególnie aktywnie w nich brali udział. Niemal natychmiast po wydaniu uchwały KC skonfiskowano wszystkie trzy książki Zoszczenki. Zatrzymano także druk i dystrybucję książek Achmatowej. Rozkazem Glavlit nr 42/1629 z 27 sierpnia 1946 r. książki zostały wycofane nie tylko z bibliotek i sieci handlowych. Nawet na statkach i stacjach polarnych zakazano przechowywania publikacji autorów zhańbionych.
Ale byli też tacy, którzy bronili pisarza. Dzięki K. Chukovsky, Vs. Iwanow, W. Kawerin, N. Tichonow, pod koniec 1957 r. ukazała się książka Zoszczenki „Wybrane historie i powieści 1923-1956”.
Opal Anny Achmatowej
Anna Achmatowa w owej rezolucji z 1946 r. została nazwana „typowym przedstawicielem pustej, pozbawionej zasad poezji, obcej naszemu narodowi. Jej wiersze nie mogą być tolerowane w literaturze sowieckiej”. Jeszcze we wrześniu 1940 r. na Kremlu szef spraw KC KPZR (b) Krupin przedstawił członkowi Biura Politycznego i sekretarzowi KC raport na temat ideologii Żdanowa. Nazywało się „O zbiorze wierszy Anny Achmatowej”. W tym samym czasie wydawnictwo "Pisarz Radziecki" wydało solidny zbiór wierszy poetki.
Głównym zarzutem wobec Anny Andreevny było to, że w książce nie ma wierszy o rewolucji, socjalizmie.
Będąc w niełasce, została pozbawiona kartek żywnościowych. Pomogli nieznani ludzie. Ciągle wysyłali kartki pocztą. Mieszkanie było pod obserwacją. Na tle nerwicy bolało mnie serce. Nie można było napisać więcej niż jednego wiersza rocznie.
W 1949 r. jego syn Lew Gumilow został po raz trzeci aresztowany. Następnie tworzy cykl wierszy poświęcony Stalinowi w nadziei na uwolnienie syna. Ale w tym samym roku były mąż Achmatowej, Punin, został ponownie aresztowany. Zmarł w obozie trzy lata później.
Jednak pochwały opłaciły się. Rezultatem było jej przywrócenie w Związku Pisarzy, pozwolenie na wykonywanie tłumaczeń. Ale Lew Gumilow został uwięziony na kolejne 10 lat.
Na prawie 14 lat wszystkie sztuki i opowiadania Zoszczenki oraz wiersze Achmatowej zostały usunięte z repertuaru teatrów, a nawet przedstawień amatorskich.
W październiku 1988 r. orzeczenie zostało obalone jako „błędne”, jak donosiła gazeta „Prawda”.
