Orzech to południowa kultura należąca do rodziny orzechów włoskich. Azja Środkowa uważana jest za jego ojczyznę. Roślina trafiła do Rosji z Grecji kilkaset lat temu. Orzech od dawna nazywany jest drzewem życia i pokarmem bohaterów, ponieważ jego owoce są nie tylko smaczne, ale także przydatne.
Gdzie rośnie orzech?
W naturze orzechy włoskie są powszechnie spotykane w Azji Zachodniej i Środkowej, Korei, Chinach i Japonii. Z powodzeniem uprawiana jest również na Ukrainie, Białorusi, w Mołdawii i na Kaukazie. Człowiek uprawia tę pożyteczną roślinę od niepamiętnych czasów. Do tej pory orzechy włoskie rozprzestrzeniły się daleko na północ od swoich naturalnych siedlisk. Sadzonki orzecha włoskiego znajdują się na przykład w regionach Rostów i Woroneża w Rosji.
W warunkach naturalnych roślina ta może osiągnąć wysokość dwudziestu lub więcej metrów. Ma bujną koronę, której średnica jest porównywalna do wysokości drzewa. Orzech zwykle zaczyna owocować w piątym roku, czasem nawet później. Ale niektóre odmiany mogą owocować już w wieku trzech lat. Drzewo orzecha włoskiego ma znaczną żywotność, która może sięgać od dwustu do trzystu lat. Cenne są nie tylko owoce, ale także samo drewno, które wyróżnia się wysokimi walorami konsumpcyjnymi.
Jak rosną orzechy włoskie
Orzech włoski jest rośliną ciepłolubną, ale niektóre jego odmiany stosunkowo dobrze znoszą niewielkie i krótkie przymrozki. Zdrowe drzewa, które nie są osłabione suszą, najlepiej radzą sobie w niższych temperaturach. Najbardziej wrażliwym okresem w życiu tej rośliny jest otwarcie pąków i rozpoczęcie kwitnienia.
Roślina jest bardzo wrażliwa na światło. Co najważniejsze, orzechy włoskie owocują w tych rejonach, w których występuje znaczna liczba słonecznych dni w roku. Mocna i gęsta korona wymaga dużo miejsca wokół drzewa. Często sadzi się orzecha, który przedwcześnie się starzeje i zwykle nie przynosi zbyt wielu owoców. Liście drzew stłoczonych w takich nasadzeniach są słabe i wyglądają na martwe.
Dla prawidłowego wzrostu drzew ważny jest stały poziom wód gruntowych. Gleby bardzo gęste lub bardzo bagienne nie są odpowiednie dla orzechów włoskich. W niektórych przypadkach ukierunkowane działania rekultywacyjne pomagają przyspieszyć wzrost drzew i dojrzewanie owoców, podczas których nadmiar wilgoci jest usuwany z systemu korzeniowego, a jednocześnie zmniejsza się kwasowość gleby.
Orzech włoski zużywa najwięcej wody w okresie wiosenno-letnim – od maja do sierpnia. Jeśli w miejscach sztucznych nasadzeń pada rzadko, rolnicy stosują regularne, ale umiarkowane podlewanie nasadzeń. Kiedy z jakiegoś powodu nie można podlać orzecha, należy podjąć działania, aby zachować wymaganą ilość wilgoci w górnej warstwie gleby.
