Komunikacja telefoniczna została oficjalnie wynaleziona pod koniec XIX wieku. Liczba użytkowników telefonów w tym czasie była niewielka, a numeracja abonenta była ograniczona tylko do czterech cyfr. Po wywołaniu centrali abonent zadzwonił pod swój numer, na przykład „32-15”, a operator telefoniczny wykonał połączenie. Z biegiem czasu komunikacja telefoniczna rozwinęła się tak bardzo, że stało się możliwe dzwonienie nie tylko w obrębie miasta, ale także do innych krajów. Rewolucja telefoniczna przyniosła także zmianę numerów telefonów.
Instrukcje
Krok 1
Teraz, aby zadzwonić do innego miasta lub do innego kraju, wystarczy podnieść słuchawkę telefonu i po wybraniu sekwencji cyfr skutecznie komunikować się. Nie zawsze tak było, a pierwsze telefony nie miały cyfr i liter, ale były wyposażone tylko w dwie rurki, z których jedna odpowiadała za odbiór głosu, druga służyła do przesyłania mowy.
Krok 2
Zanim powstała automatyczna centrala telefoniczna, komunikacja między abonentami odbywała się wyłącznie za pośrednictwem operatorów telefonicznych. Aby skomunikować się z centralką, wystarczyło podnieść słuchawkę z aparatu telefonicznego. Po latach, kiedy telefon zaczęto wyposażać w tarczę do wybierania numeru, numer „0” był używany tylko do komunikacji z operatorem (operatorem), który przetrwał do dziś.
Krok 3
Początkowo numery telefonów miały cztery cyfry. Wraz ze wzrostem liczby abonentów zmieniały się numery telefonów. Na początku XX wieku w Rosji było ponad 150 tysięcy użytkowników telefonów, aw Stanach Zjednoczonych w tych samych latach telefony posiadały już miliony ludzi, a czterocyfrowa numeracja nie wystarczała. Z biegiem czasu liczba cyfr w liczbie zaczęła rosnąć, a liczby stały się siedmiocyfrowe. Zapamiętywanie siedmiu cyfr stało się trudne, w wyniku czego Amerykanie uprościli numerację, stosując zasadę mnemoniczną, która zastąpiła pierwsze trzy cyfry literami - „ABC-4567”, a na telefonach obrotowych, które już wtedy się pojawiły, z cyframi wskazano litery.
Krok 4
W Rosji, wraz ze wzrostem liczby abonentów, do czterocyfrowych numerów telefonów dodano jedną literę (na przykład A-23-45). Każdy list odpowiadał określonej centrali telefonicznej: „G” - Arbatskaya, „E” - Baumanskaya, „I” - Dzierżyńska, „V” - Kirowskaya, „D” - Miusskaya, „Zh” - Taganskaya, „K” - Central.
Krok 5
Później, gdy pojawiły się nowe centrale telefoniczne, pojawiły się cyfry z dwiema literami, ale od 1 stycznia 1968 r. Litery zostały zastąpione cyframi: „A” stało się jedynką, „G” stało się czwórką, „K” - dziewiątką, „ E” - w sześciu, „AB” - w 12, „AB” - w 13 itd. Ten system numeracji istniał do 1968 roku, wtedy wszystkie litery zostały zastąpione cyframi, a liczby stały się sześciocyfrowe, a następnie siedmiocyfrowe.
Krok 6
Wraz z rozwojem linii telefonicznych pojawiła się automatyczna komunikacja na duże odległości. Każdemu miastu przypisano kod cyfrowy. Kod Moskwy stał się 095, Petersburg (wtedy Leningrad) - 812, Ałma-Ata - 327. Do 2005 r. Kod Moskwy został zmieniony na 495, trzy lata później pojawił się również kod 499. Od 1 lipca 2012 r. zestaw kodów 495 stał się obowiązkowy, a wszystkie numery międzymiastowe są teraz dostępne tylko przez osiem. Jeśli chcesz zadzwonić do jakiegoś miasta w Rosji, na przykład do Tweru, na numer 12-34-56, będziesz potrzebować numeru kierunkowego telefonu Twer (jest to 4822). Kolejność wybierania: 8-4822-123456.
Krok 7
Wraz z rozwojem międzynarodowych linii telefonicznych każdemu krajowi przypisano własny kod, a także miasta w tym kraju. Numer „+7” został przypisany do Rosji. W przypadku komunikacji międzynarodowej należy wybrać numer kierunkowy kraju, numer kierunkowy, a następnie numer abonenta. Na przykład, jeśli chcesz skontaktować się ze znajomym z Niemiec, wybierz: 8-10-49 (numer kierunkowy) -089 (numer kierunkowy) - numer abonenta.
