Rozwój broni palnej przebiegał w kilku kierunkach. Rusznikarze starali się zwiększyć siłę ognia, jednocześnie starając się uczynić broń bardziej mobilną i łatwiejszą w obsłudze. W XIV wieku w Europie pojawiła się cała klasa broni ręcznej i oblężniczej, którą w Rosji nazywano pishchal.
Instrukcje
Krok 1
Tradycyjnie broń ręczną, a także broń oblężniczą i forteczną, przypominającą armaty, tradycyjnie określa się mianem pishchal. Po raz pierwszy taka broń pojawiła się pod koniec XIV wieku. Początkowo głośniki wysokotonowe były wykonane ze spiętych ze sobą stalowych pasków, które zostały ze sobą zespawane dla zapewnienia niezawodności. W ten sposób udało się uzyskać lufę o wymaganej długości. Następnie do produkcji łuków zaczęto stosować metodę odlewniczą.
Krok 2
Pischal ręczny był indywidualną bronią do walki wręcz o kalibrze około 20 mm i zdolną do wystrzelenia pocisku na odległość kilkuset metrów. Waga takich pisków sięgała 8 kg. Pierwsze próbki nie różniły się dokładnością, ponieważ nie miały przyrządu celowniczego. Szybkość przeładowania ręcznych piszczałek była również niska. Przygotowanie broni do strzału zajęło kilka minut. W trakcie działań wojennych strzały zwykle strzelały jednocześnie salwami, co powodowało, że ostrzał był bardziej gęsty i skuteczny.
Krok 3
Od kilkudziesięciu lat produkcja arkebuzów nastawiona jest na rozmachem. Warsztaty zbrojeniowe w Pskowie, Włodzimierzu i Moskwie wykonały kilka rodzajów takiej broni. Za najbardziej wykwalifikowanych rusznikarzy uważano Andrieja Chochowa, Stepana Pietrowa i Kondratego Michajłowa. Nazwiska wszystkich rzemieślników niestety nie dotarły do dnia dzisiejszego. Wiele z zachowanych przykładów pishchali zostało wykonanych przez nieznanych rzemieślników.
Krok 4
Już w XVI wieku pojawiły się pierwsze oblężenia i piski pańszczyźniane. Ta potężna broń została zaprojektowana do niszczenia fortec i innych fortyfikacji. W arsenale armii rosyjskiej znajdowały się również mniejsze pistolety, które nie należały do broni ręcznej. Te „dzieci” miały dobrą skuteczność i były używane do pokonania siły roboczej wroga na znacznych odległościach.
Krok 5
Zachowały się wzmianki o piszczalu wielolufowym, który w tym czasie posiadał bardzo niszczycielską moc. Urządzenie takiej broni umożliwiało jednoczesne oddawanie strzałów z kilkudziesięciu luf. Wielolufowa skrzypiąca kula była wielkości gęsiego jaja, a wysokość pistoletu była porównywalna do wzrostu człowieka. Jednak próbki arkebuzów wielolufowych nie zachowały się w całości, do dziś zachowały się jedynie opisy ich konstrukcji.
Krok 6
Na początku ręczne piski miały zamki knotowe, które później zostały zastąpione mechanizmami krzemiennymi. Ulepszenie bezpiecznika umożliwiło skrócenie czasu przeładowania broni i kilkukrotnie zwiększyło jej niezawodność. W Europie analogiem takiej broni były muszkiety. Piski były używane w armii rosyjskiej przez kilka stuleci i zostały wycofane z obiegu po reformie wojskowej przeprowadzonej przez Piotra I.
