Środowisko społeczne to ukształtowany społeczny świat relacji między jednostką a państwem społecznym, które zostały ukształtowane przez wiele pokoleń ludzi poprzez ich aktywność życiową. Połączenie pojedynczej jednostki ze środowiskiem społecznym odbywa się poprzez indywidualne działania w stosunku do społeczeństwa.
„Mikrośrodowisko” osobowości
Mikrośrodowisko jest małym ogniwem w warunkach społecznych, które wpływa na pierwotny rozwój jednostki.
Pierwszym i najważniejszym ogniwem rozwoju jest rodzina, w której osoba otrzymuje formację pierwotną. Kształtuje się percepcja i stosunek do sfery relacji społecznych. Rodzina zaczyna zapoznawać człowieka z obyczajami i tradycjami społeczeństwa, normami postępowania moralnego. Instytucje edukacyjne, szkoły uczą zwykłych form komunikacji. Na przykład małe dziecko, któremu zaszczepiono w rodzinie miłość do otoczenia, szacunek dla starszych członków rodziny, przychodzi do szkoły i przynosi ze sobą nabyte umiejętności behawioralne. Te umiejętności mogą się nauczyć inne dzieci. Ale dzieje się też na odwrót – dziecko niesie ze sobą chamstwo, chamskie nastawienie, nietolerancję wobec drugiego człowieka.
Dlatego bardzo ważne są relacje społeczne w podstawowej komórce społeczeństwa. Indywidualność osoby jest tworzona przez fakt, że w procesie jej formacji i rozwoju osoba przechodzi przez różne etapy i grupy społeczne - są to instytucje dziecięce, szkoły, instytuty, kolektywy pracy. Wszystkie te grupy społeczne mają własne zasady postępowania i relacje między swoimi członkami. A przechodząc przez te wszystkie odrębne społeczeństwa, osobowość człowieka wzbogaca się i kształtuje jego zachowanie i stosunek do społeczeństwa jako całości.
Zespół jako jeden z czynników otoczenia społecznego
Największy wpływ na kształtowanie się osoby jako osoby w wieku dorosłym ma kolektyw. Kolektyw to grupa społeczna składająca się z ludzi połączonych systemem relacji powstałych na podstawie więzi psychologicznych. Struktura relacji zbiorowych obejmuje relacje funkcjonalne, kierownicze i moralne. Ta grupa społeczna ma własną strukturę psychologiczną, powszechną ocenę zachowania, normy relacji. Funkcje społeczne jednostki realizowane są bezpośrednio w grupie, w której odbywa się jej żywotna aktywność. Jeśli dana osoba znajduje się jednocześnie w przeciwnych grupach społecznych w określonych warunkach, może to powodować negatywne konsekwencje - „rozdwojenie osobowości”, narzucanie sobie wiedzy i przekonań. Dlatego bardzo ważne jest zrozumienie, jakie miejsce zajmuje dana osoba w zespole, biorąc pod uwagę relacje osobiste i biznesowe. Im wyższe miejsce, tym bardziej osoba ceni sobie reputację osobistą i biznesową.
To ważny moment społeczno-psychologiczny, ponieważ osoba ceniąca swój autorytet może poświęcić się, stawiając interesy zespołu ponad osobistymi.
Uznając środowisko społeczne za główny czynnik rozwoju osobowości człowieka, ważne jest zrozumienie przede wszystkim świadomości bytu społecznego, struktury struktury społeczno-ekonomicznej, podziału pracy i produktu produkcji działalności społeczeństwa.
