Kat jest jedną z czołowych pozycji w społeczeństwie ludzkim. Od czasów starożytnego Egiptu do dnia dzisiejszego ktoś niestety musi wykonać tę straszną robotę – wykonać karę śmierci na przestępcach.
Kat w historii Europy
W krajach zachodnich, w pierwszym tysiącleciu naszej ery, kara śmierci nie była powszechna. Co do zasady sprawca, nawet jeśli został oskarżony o zabójstwo, był skazywany na wypłatę odszkodowania pieniężnego ofierze lub jej bliskim. W przypadku popełnienia przestępstwa przeciwko państwu, jego władcy lub kościołowi wykonanie kary śmierci powierzano komornikowi, najmłodszemu z sędziów lub samej ofierze. Czasami przestępca, który zgodził się zostać krwawą ręką sprawiedliwości, został obalony własnym wyrokiem śmierci.
Z czasem stanowisko kata pojawiło się oficjalnie, ale dla osoby z takim zawodem było to bardzo trudne. Oprócz okropności samego rzemiosła musiał znosić skrajnie wrogie nastawienie społeczeństwa. Tak więc dom wykonawcy wyroków śmierci został zbudowany poza granicami miasta, zabroniono mu chodzić na uroczystości, a w kościele kat mógł stać tylko przy samym wyjściu i spowiadać się ostatniemu z parafian. Kat mógł stworzyć rodzinę tylko z córką jednego ze swoich kolegów i wkrótce ten zawód zaczął być dziedziczony z ojca na syna.
Wykonanie w języku rosyjskim
W Rosji, w czasach starożytnych, kat, czyli kat, był zawsze w biznesie. Ale uczciwie muszę powiedzieć, że częściej nie musiał odcinać głów z ramion, ale poddawać przestępców karom cielesnym i torturować podejrzanych na różne wyrafinowane sposoby.
Rodzaje i metody tortur były ściśle regulowane, ponadto ich stosowanie było obowiązkowe podczas przesłuchań. Aby więc zyskać uznanie, trzeba było użyć bicza, torturować wodą kapiącą na czubek głowy – „cienkiego dzbanka” – i oczywiście wieszaka.
Dyba jest najskuteczniejszym narzędziem w arsenale starożytnego rosyjskiego kata i jednocześnie najpopularniejszym. Przed powieszeniem osoby z pokładu katu musiał zwichnąć ręce ze stawów barkowych. Ten okrutny rytuał był powodem, dla którego katów zaczęto nazywać „mistrzami barku”, ale konsekwencje takich tortur były odwracalne, stawy zostały zresetowane, a osoba znów była w stanie pracować.
Oczywiście „mistrzowie” mieli za plecami zbrodniarza mnóstwo innych prac: przy pomocy batów i batoga kat mógł zademonstrować poziom swoich kwalifikacji. Na przykład, jak po zadaniu niezliczonych ciosów nie pozostawić ani jednej blizny na plecach sprawcy, ani nie usunąć z niego skóry, po prostu trzykrotnie tnąc biczem.
Ale oczywiście nic nie mogło nadać prestiżu zawodowi kata. Coraz częściej skazani na zesłanie na Syberię zajmowali się brudną robotą, ale nie można ich było do tego zmuszać dłużej niż trzy lata. W rezultacie w Rosji zabrakło specjalistów od tortur cielesnych, a od 1861 roku egzekucje przestały być widowiskiem publicznym.
