Kolumbarium, które pojawiło się w starożytnym Rzymie, nadal służy do przechowywania szczątków zmarłych. Stanowi alternatywę dla tradycyjnych miejsc pochówku, zachowując niezniszczalną pamięć ukochanej osoby w schludnych niszach pod marmurową tablicą.
Od czasów starożytnych ludzkość nie wierzyła, że wszelkie istnienie kończy się śmiercią. Rzymianie wymyślili piękną legendę, że po śmierci dusza człowieka zamienia się w gołębicę. Zamienili słowa „śmierć”, „pogrzeb” na inne. Tu zaczęła się tradycja – miejsce pochówku nazwano „kolumbarium”, co w tłumaczeniu z łaciny oznaczało „gołębnik”. W starożytnym Rzymie budowano je w formie dużych budowli, w półkolistych niszach, w których dokonywano pochówków.
Ognisty pogrzeb
W praktyce chrześcijańskich pogrzebów palenie zmarłych przez długi czas było uważane za pogańskie i zabronione. Jednak w XVI wieku, kiedy w Europie wybuchły epidemie strasznych chorób, stopniowo zaczęła obowiązywać kremacja. Początkowo używano do tego stosów pogrzebowych, ale nie była to bardzo skuteczna metoda.
Pod koniec XIX wieku niemiecki inżynier Siemens opracował konstrukcję pieca, w którym do spalania ciał używano strumienia gorącego powietrza. Pierwsze krematorium zbudowano w Mediolanie we Włoszech, stopniowo praktyka budowlana rozprzestrzeniła się po całej Europie. W ZSRR krematorium zbudowano po raz pierwszy w Moskwie w 1920 roku.
Mury z licznymi niszami wzniesiono obok krematoriów, w których po spaleniu umieszczano urny z prochami. Urny pokryte były marmurowymi tabliczkami, na których wskazano imię zmarłego i lata jego życia. Nisze były bardzo podobne do klatek dla gołębi, zapomniana rzymska nazwa została natychmiast przywołana. W ten sposób miejsca pochówku otrzymały nazwę - "cmentarz kolumbaryczny".
Ostatnie schronienie
Ściany Smutku to bardzo wygodny rodzaj pochówku, nie wymaga konserwacji, w przeciwieństwie do tradycyjnych pochówków pamięci. Marmurowe tablice, które zajmują wydzielone miejsce w kolumbarium, zachowują swój atrakcyjny wygląd przez wiele lat. Z reguły po kremacji w miejscach pochówku instaluje się ławki i altany, w których krewni i przyjaciele mogą oddać hołd pamięci bliskiej osoby. Ściany smutku mają dostojny i estetyczny wygląd. Kremacja stała się ostatnio powszechna w dużych miastach ze względu na następujące zalety:
- urna z prochami nie zajmuje dużo powierzchni użytkowej;
- w każdej chwili można zakopać niszę, niezależnie od tego, ile czasu minęło od zamontowania pierwszej urny;
- sezonowość nie wpływa na montaż urny;
- nie wymaga poważnych kosztów materiałowych i robocizny.
Ściana Smutku to dobra alternatywa dla tradycyjnego pochówku w ziemi. Pochówki po kremacji w niszach ściennych mają długą historię, ta metoda ma swoje zalety. Najważniejsze jednak nie jest to, jak pochowane jest ludzkie ciało, ale czy zostanie ono zapamiętane z szacunkiem, przekazując pamięć o nim potomkom.
