Michaił Wasiljewicz Łomonosow był tak utalentowaną i wieloaspektową osobą, że przez rosyjskich chemików, fizyków, metalurgów, astronomów, geologów i geografów uważany jest za założyciela ich nauki. Oprócz nauk ścisłych na liście jego zainteresowań znalazły się także nauki humanistyczne. Odkrycia Łomonosowa w mineralogii, astronomii, chemii znalazły odzwierciedlenie w jego własnych utworach poetyckich.
Instrukcje
Krok 1
Od dzieciństwa młody Michaił chętnie przyswajał wiedzę, co nie było takie łatwe. Jego matka zmarła, gdy chłopiec był bardzo mały, a jego macocha, będąc osobą ignorancką i nieprzyjemną, próbowała wszelkimi możliwymi sposobami odciągnąć dziecko od nauki. Chłopiec czytał ukradkiem, ale to nie przeszkodziło mu w studiowaniu najlepszych podręczników Smotryckiego i Magnickiego w tamtym okresie.
Krok 2
Trudno sobie wyobrazić roślinność tak dociekliwego umysłu w wiosce rybackiej, a Michaił potajemnie uciekł z domu, aby zdobyć wykształcenie. Udało mu się oszukać, wymyślając sobie szlachetne pochodzenie. Najpierw młody człowiek studiował w Szkole Zaikonospasskiego, a następnie na Uniwersytecie w Petersburgu w Akademii Nauk. Jeszcze później został wysłany na studia do Niemiec. Łomonosow zabrał ze sobą traktat o poezji Wasilija Trediakowskiego. Można to uznać za początek zainteresowania Łomonosowa wersyfikacją. Chociaż nawet podczas studiów w Moskwie Michaił Wasiljewicz ćwiczył pisanie raportów na zadane tematy w formie poetyckiej. Ta umiejętność została uznana za bardzo przydatną dla każdej wykształconej osoby.
Krok 3
Przed Łomonosowem wersyfikacja polegała na umiejętności wyboru rymów na końcu wersu i umieszczeniu w wersach równej liczby sylab, najczęściej jedenastu lub trzynastu. Szczególnie popularna była sąsiednia rymowanka (pierwsza linia rymy z drugą, a trzecia z czwartą). Dla Rosjan taka wersyfikacja była niewygodna ze względu na to, że akcent w słowach w naszym języku może być na dowolnej sylabie, w przeciwieństwie do innych języków europejskich. Formy poetyckie wyszły spod pióra poetów ociężałe i pompatyczne.
Krok 4
Łomonosow, dobrze zaznajomiony z ustną poezją narodu rosyjskiego, nie mógł nie zauważyć, jak korzystnie różni się ona od twórczości nadwornych poetów, którzy pisali język cerkiewnosłowiański oddzielony od żywej mowy rosyjskiej. Łomonosow postanowił przybliżyć język literacki do języka ludu. O ile wcześniejsze utwory poetyckie były pisane najczęściej w chorei, czasem jambicznej, to Łomonosow mieszał wymiary poetyckie, stosując rymy żeńskie i męskie i przeplatając je w najdziwniejszej kolejności.
Krok 5
Łomonosow podzielił gatunki literackie na style lub „spokój”. Na przykład nie można było skomponować pieśni i epigramatów w stylu pompatycznym, a przy komponowaniu odów dla ważnych osób nie należy używać potocznych słów. Sam Łomonosow umiejętnie połączył talent dworskiego poety, którego ody poświęcone cesarzowym nasycone są barwnymi i dźwięcznymi hiperbolami i metaforami, oraz poety umiejętnie opisującego rzeczywistość z jej strasznymi i zabawnymi stronami. Ody Michaiła Wasiljewicza cieszyły się dużą popularnością, cesarzowa chętnie cytowała z nich niektóre wersy. A za jednego z nich Łomonosow otrzymał ryczałt w wysokości jego pensji w Akademii Nauk przez 3 lata.
Krok 6
W uroczystych odach Łomonosowa monarcha, w tym przypadku cesarzowa, występuje jako władca szlachetny i mądry, pod którego przywództwem kwitnie ziemia rosyjska. W duchowych odach uważa ludzką osobowość za część wszechświata. Ale współczesnemu człowiekowi bliższe i ciekawsze są przede wszystkim jego codzienne szkice, wiersze poświęcone poszczególnym osobowościom i ody związane z jego różnymi zainteresowaniami naukowymi.
