Spawanie łukiem elektrycznym, szeroko stosowane w nowoczesnej produkcji, zawdzięcza swój wygląd rosyjskim naukowcom i inżynierom elektrykom. W 1902 r. akademik V. Pietrow odkrył podczas eksperymentów, że po przepuszczeniu prądu elektrycznego między dwiema elektrodami węglowymi powstał olśniewający łuk o bardzo wysokiej temperaturze. Efekt ten znalazł zastosowanie w spawaniu łukowym.
Spawanie łukowe: pierwsze doświadczenia
Rosyjski akademik V. V. Pietrow, który jako pierwszy opisał wystąpienie wyładowania elektrycznego między dwoma przewodnikami, dokładnie przestudiował odkryte przez siebie zjawisko. Zasugerował, że ciepło generowane podczas tego procesu można wykorzystać do topienia szerokiej gamy metali. Był to pierwszy krok w kierunku stworzenia spawania łukiem elektrycznym, które stało się wybitnym osiągnięciem w elektrotechnice.
Pierwsze próby łączenia metali poprzez oddziaływanie na nie prądem elektrycznym podjął w 1867 roku inżynier ze Stanów Zjednoczonych Thomson. Wziął dwa kawałki metalu i mocno przycisnął je do siebie, po czym przepuścił przez ten system prąd o niskim napięciu, ale dużej mocy. Krawędzie części zaczęły się topić. Wynalazca musiał w tym momencie wykuć złącze młotkiem kowalskim, po czym zostały połączone.
Niemal w tym samym czasie niemiecki inżynier Zerner próbował użyć elektrody węglowej do łączenia metali. Umieścił półfabrykaty poziomo, po czym przyniósł im elektrody - po dwie z każdej strony. Teraz konieczne było przepuszczenie prądu elektrycznego przez cały system, w wyniku czego metal stał się bardzo gorący. Ale skrzyżowanie nadal wymagało dodatkowej obróbki młotkiem po wyłączeniu prądu.
Wynalazek spawania łukowego
Niemniej jednak Nikołaj Nikołajewicz Benardos jest słusznie uważany za twórcę metody spawania łukowego. Rosyjski wynalazca jako pierwszy przedstawił pomysł, który później stał się podstawą tej metody obróbki metalu. W 1882 roku Benardos zaprojektował i zbudował urządzenie, za pomocą którego można było jakościowo spawać części w polu przemiennym oraz w strumieniu gazu. Do spawania łukowego używał elektrod węglowych.
Benardos odkrył również metodę magnetycznej kontroli łuku elektrycznego. Po drodze wynalazca opracował techniki efektywnego wykorzystania topnika i automatyzacji procesu spawania. Przetestował również metodę punktowego zgrzewania oporowego. Wiele rozwiązań konstrukcyjnych Benardosa zostało przez niego opatentowanych zarówno w Rosji, jak i za granicą.
Inny rosyjski inżynier, Nikołaj Gawriłowicz Slavyanov, ulepszył wcześniej opracowaną metodę spawania łukowego. W rzeczywistości dokonał niezależnego wynalazku, proponując użycie nie węglowych, ale metalowych elektrod. Slavyanov zbudował również generator spawalniczy i system, który umożliwiał regulację długości łuku. Rozwiązania inżynieryjne wdrożone w praktyce przez rosyjskich wynalazców stały się podstawą nowej metody spawania, która nie straciła na znaczeniu we współczesnej produkcji.
