W całej historii ludzkości ludzie używali imion, aby się nazywać. Nawet w najbardziej prymitywnych społeczeństwach każdy członek plemienia miał imię.
Instrukcje
Krok 1
Imiona pojawiały się, gdy ludzie zaczęli wydawać krzyki i inne dźwięki, aby się zidentyfikować. Każda osoba miała dźwięk, który go reprezentował. Bardziej złożone słowa zaczęły być używane później, gdy całe plemię lub rodzina wybrało imię dla osoby lub osoba wybrała je sama. Imiona zmieniały się wraz z wiekiem ludzi. Towarzyszyły temu specjalne rytuały i ceremonie.
Krok 2
Nazwiska pojawiły się po raz pierwszy w Chinach około 2850 pne. zgodnie z dekretem cesarskim. Chińczycy mają zwykle trzy słowa w pełnym imieniu, z nazwiskiem na pierwszym miejscu. Drugie imię nazywa się imieniem pokolenia. Z wiersza wybiera go cała rodzina. Na ostatnim miejscu jest sama nazwa.
Krok 3
Starożytni Rzymianie używali tylko jednego imienia, aby nazwać osobę. Potem przerzucili się na trzy komponenty, a potem ponownie na jeden. Za czasów Juliusza Cezara w nazwie używano trzech słów: Gaius Julius Caesar, Mark Licinius Krassus.
Krok 4
W średniowieczu w Europie zaczęli używać nazwiska w pełnym imieniu osoby. Dotyczyło to zwłaszcza ludzi z wyższych klas, dla których ważne było odróżnienie się od innych członków społeczeństwa.
Krok 5
Ludzie krwi szlacheckiej przekazywali swoje nazwiska młodszym pokoleniom. Po raz pierwszy tradycja ta narodziła się we Włoszech, a następnie rozprzestrzeniła się w całej Europie.
Krok 6
Nazwiska miały różne pochodzenie. Niektóre pochodziły od nazw miast, inne od nazwy zawodu, inne od nazw zwierząt, czwarta została zapożyczona od poprzednich pokoleń. Na przykład wśród Anglosasów takie nazwiska nosiły imię ojca. Tak więc imię Johnson oznaczało „syn Johna”, O'Rourke oznaczało „syn Rourke”.
Krok 7
Żydzi jako ostatni przyjęli zwyczaj używania nazwisk. Bardzo często klany żydowskie żyły osobno i po prostu nie potrzebowały nazwisk. Jezus Chrystus również nie miał nazwiska. Chrystus, jak wielu błędnie wierzy, nie jest nazwiskiem, ale rodzajem tytułu. Chrystus oznacza „tego, który jest w jedności z Bogiem i pojawia się jako nauczyciel”.
Krok 8
Ale w 1800 roku powstały przepisy, które wymagają, aby każda żydowska rodzina miała nazwisko. Wtedy Żydzi zaczęli wybierać przyjemnie brzmiące nazwiska: Goldberg („złota góra”), Rosenthal („dolina róż”) czy imiona biblijne: Benjamin, Levi.
Krok 9
Rosyjskie nazwiska też nie pojawiły się od razu. W czasach księcia Igora (XII w.) nie było nazwisk. Słynny dowódca został nazwany po prostu imieniem Igor lub imieniem i patronimem Igorem Światosławewiczem. Chociaż należał do rodziny Rurikovich, nie można brać pod uwagę nazwiska Rurikovich. To apel imienia przodka, którym był Rurik. Taki adres można również przeczytać w Biblii: „syn Józefa Eliasz”, co oznacza jedynie wzmiankę o ojcu lub innym przodku, coś w rodzaju drugiego imienia. Wyrażenie Iwan Groźny też nie jest imieniem z nazwiskiem, bo Grozny to raczej pseudonim. Do pewnego czasu lud nadawał rosyjskim władcom różne przydomki. Natomiast dynastia Romanowów miała nazwisko.
