Słowo „lokówki” pochodzi z języka francuskiego. W klasycznym sensie lokówki to plastikowe, drewniane, kościane, żelazne lub gumowane rurki, wokół których nawija się włosy, tworząc loki lub fale. Jednak lokówki nie zawsze tak wyglądały.
Kalamis
Coś podobnego do współczesnych lokówek istniało w starożytnej Grecji. Archeolodzy odkryli stalowe pręty, których Greczynki używały do tworzenia loków. Takie pręty nazywano kalami. Tylko specjalni mistrzowie - calamistra - mogli za ich pomocą stworzyć fryzurę. Do kalamistry przybyli bogaci mieszkańcy Grecji, którzy skręcali sobie włosy na takich prętach, a następnie je rozluźniali, tkając wstążki, ozdabiając tiarami lub obręczami. Ci, którzy nie mieli okazji zapłacić za usługi kalamisty, zmuszeni byli zaplatać mokre włosy w warkocze, suszyć je naturalnie, a następnie rozplątywać, układając we włosach samodzielnie.
W starożytnym Rzymie podgrzewano stalowe pręty lub cylindry, a następnie owijano wokół nich włosy. Po ostygnięciu tataraków usunięto je i uczesano. W Afryce zamiast metalu używano materiałów naturalnych. Kobiety moczyły pnącza sokiem ze specjalnych ziół, a następnie owijały wokół nich włosy, uzyskując gęste, drobne loki.
Papillots
Lokówki przeszły nową ewolucję w drugiej połowie XVII wieku, kiedy w Europie rozpowszechnił się styl barokowy, charakteryzujący się bogactwem, przepychem i pretensjonalnością. Fryzjerzy wykonywali panie skomplikowane fryzury, przystrajając je kwiatami, a czasem nawet owocami. Włosy skręcano na rozgrzanych metalowych prętach lub gwoździach. Ale Francuzi zauważyli, że jest to szkodliwe dla włosów, i wymyślili papiloty. Papilot był małym wałkiem zrobionym z płótna lub papieru. Przed nawinięciem włosy zwilżano wodą, a same brodawki mocowano na głowie sznurkiem lub nitką. Było zwyczajem, że zarówno kobiety, jak i mężczyźni mieli luksusowe loki.
Lokówki
Papilloty zostały wykonane z delikatnych materiałów, dlatego prawie za każdym razem trzeba było przewinąć nową partię rolek. Z biegiem czasu zamiast papieru i tkaniny zaczęto używać drewnianych lub kościanych, a następnie plastikowych wałków, na których skręcano włosy i mocowano za pomocą gumek lub metalowych spinek.
Pewnego razu pewien Kramer ze Szwecji wpadł na pomysł zrobienia otworów w plastikowych lokówkach, aby przyspieszyć proces suszenia. Uważa się, że później zaproponował wykonanie małych zębów na plastiku, co zapobiegło przedwczesnemu rozplątywaniu loków i pozbyło się „zagnieceń”.
Słowo „lokówki” zostało po raz pierwszy użyte w zachodniej części prowincji Bretanii (Francja). Mieszkańcy miasta Biguden w święta nosili wysokie cylindryczne nakrycia głowy, które nazywano lokówkami. Drewniane papiloty kształtem przypominały te nakrycia głowy. Tak więc w wielu językach europejskich weszło słowo „biguden”, które później zamieniło się w „lokówki”.
