Gruntem, na którym wyrósł ruch dysydencki w Związku Radzieckim, był okres odwilży, który przypadał na pierwszą dekadę po śmierci Stalina. Fenomen ruchu dysydenckiego pojawił się w średniowiecznej Europie, ale sowiecka dysydencja stała się szczególnym kamieniem milowym w historii Rosji.
Instrukcje
Krok 1
Kult jednostki zakończył się naturalną śmiercią Stalina i został ostatecznie zdemaskowany na historycznym XX Zjeździe KPZR. Okres odwilży przez pewien czas dawał zwolennikom przemian demokratycznych nadzieję na triumf sprawiedliwości w dziedzinie praw obywatelskich i praw człowieka jednostki. Ale system socjalistyczny, oparty na autorytarnych metodach rządzenia, nie pozwala na sprzeciw. Od samego początku relacje I sekretarza KPZR, N. S. Chruszczow z twórczą inteligencją. Choć na przestrzeni kilku lat cenzura została osłabiona do tego stopnia, że możliwe stało się wydawanie publikacji potępiających antypopularny reżim dyktatury, nie było możliwości zapewnienia pełnej wolności jednostki w warunkach państwa totalitarnego.
Krok 2
Ruch dysydencki dojrzał na bazie odwilży. Wraz z końcem tymczasowych wstrząsów demokratycznych wielu obrońców praw człowieka zostało wyjętych spod prawa. W przeciwieństwie do nielicznych grup antysowieckich, które działały w czasach kultu jednostki, dysydenci nie wzywali do zniszczenia istniejącego systemu, ale opowiadali się wyłącznie za przestrzeganiem praw człowieka. Jedyną dopuszczalną metodą dysydentów były pokojowe demonstracje protestacyjne. Powodem pierwszej demonstracji, która odbyła się 5 grudnia 1065 r., Było aresztowanie pisarzy Jurija Daniela i Andrieja Sinyavskiego, którzy opublikowali na Zachodzie swoją historię „Spacery z Puszkinem” - dzieło czysto literackiego gatunku. Już sam fakt publikacji za granicą był oburzający, co stało się powodem oskarżenia pisarzy o działalność antysowiecką. Władze odpowiedziały na demonstrację artykułem prawa karnego ZSRR „o zbiorowych działaniach, które rażąco naruszają porządek publiczny”. Był to jedyny możliwy legalny sposób zwalczania sprzeciwu, ponieważ Związek Radziecki pozycjonował się na arenie międzynarodowej jako państwo demokratyczne.
Krok 3
Niewypowiedziana cenzura i prześladowania opozycji w Związku Radzieckim doprowadziły do tak wyjątkowego zjawiska jak „samizdat”. Początkowo przedmiotem niezależnego wydawnictwa były dzieła sztuki, w szczególności wiersze Cwietajewej, Mandelsztama, Brodskiego, później zaczęli pojawiać się posłańcy polityczni, tacy jak „Veche”, „Pojedynek” i tym podobne.
Krok 4
Dysydencja stanowiła poważne zagrożenie nie tyle dla istniejącego systemu, ile dla autorytetu państwa socjalistycznego. Deklarowane hasło braku represji politycznych, a co za tym idzie więźniów politycznych, mocno skuło ręce organów ścigania. Oprócz ustawy o łamaniu porządku publicznego dysydentom można było przedstawić artykuł o pasożytnictwie, jak to było w przypadku Josepha Brodskiego, który nie był członkiem Związku Pisarzy i nie miał oficjalnego zatrudnienia. Niektórzy zostali uznani za chorych psychicznie i odizolowani od społeczeństwa w szpitalach psychiatrycznych.
Krok 5
Nie wiadomo, jaką rolę odegrali dysydenci w rozpadzie Związku Radzieckiego, socjalizm prawdopodobnie przeżył już swoją przydatność jako nieefektywny system gospodarczy, ale stanowili oni całą warstwę kultury sowieckiej, która nie może pozostać niezauważona.
