Już w III tysiącleciu pne na brzegach żeglownych rzek i na wybrzeżach mórz powstały pierwsze osady, które służyły do ochrony kraju przed atakiem, rozwoju rzemiosła oraz aktywnego handlu i stosunków publicznych z innymi państwami. Szybki wzrost zamożności tych osiedli sprawił, że wkrótce skoncentrowała się w nich zamożna ludność i władze kraju. Tak powstały pierwsze starożytne miasta, które dały początek procesowi urbanizacji.
Zaczął następować wzrost liczby miast, stały wzrost liczby ludności miejskiej, kultywacja miejskiego stylu życia. We wszystkich kolejnych epokach miasta wywierały ogromny wpływ na rozwój nauki, architektury i kultury, na kształtowanie się i rozwój produkcji przemysłowej, na kształtowanie relacji towar-pieniądz, na rewolucyjne przeobrażenia ustroju społecznego w prawie wszystkich państwach świata, jego kultura, procesy demograficzne uległy znacznej intensyfikacji od początku XIX wieku. Wynikało to z koncentracji dużych ośrodków przemysłowych w miastach, rozwoju transportu i łączności, łatwiejszej dostępności dla obywateli do osiągnięć medycyny oraz rozwijającego się sektora usługowego.. W rezultacie ogromna warstwa ludności wiejskiej migrowała w poszukiwaniu godnych zarobków i lepszego życia. W okresie od początku XIX w. do końca XX w. populacja miejska średnio na całym świecie wzrosła z 5% do 41% Proces urbanizacji wynika nie tylko z migracji ludności wiejskiej. Po wybudowaniu przedsiębiorstw przemysłowych w osadach wiejskich przekształcają się one w małe miasta. Osady znajdujące się w granicach rozrastającego się miasta wlewa się do niego jako strukturalna jednostka terytorialna. Do tego dochodzi stały wzrost tzw. migracji wahadłowej, gdy ludność przedmieść, nadal mieszkając w osiedlach wiejskich, codziennie dojeżdża do pracy i nauki w mieście. Urbanizacja krajów uprzemysłowionych doprowadziła do koncentracji znacznej części ich ludności w miastach i do dużej przewagi ludności miejskiej nad ludnością wiejską. Najwybitniejszymi przedstawicielami krajów zurbanizowanych są Wielka Brytania, Szwecja, Belgia, Niemcy, Australia, USA. A także Kanada, Izrael, Japonia i Nowa Zelandia. W nich liczba mieszkańców miast przekracza 70%. Cechą rozwoju urbanizacji jest spowolnienie tempa wzrostu liczby mieszkańców miast, których udział przekracza 70%. I zatrzymaj się, gdy zbliżasz się do 80%. Jedynie w rozwijających się krajach regionu afroazjatyckiego zachowana jest przewaga mieszkańców wsi nad populacją miast. Rozwój urbanizacji na obecnym etapie doprowadził do powstania aglomeracji miejskich, gdy wzrost liczby ludności na rozległych przedmieściach przewyższa populację wzrost w dużym mieście, będącym centrum aglomeracji. Zjawisko to jest szeroko rozpowszechnione w Ameryce Północnej, Belgii, Holandii i Moskwie. Ponadto w Kanadzie, Szwecji, Włoszech i Francji następuje zmiana kierunku migracji ludności z aglomeracji miejskich i dużych miast (megamiast) do miast średnich i małych. Megamiasta z populacją przekraczającą milion osób nie są już atrakcyjne dla biznesu i życia z powodu złej ekologii, zatorów komunikacyjnych i wysokich kosztów mieszkaniowych. Ponadto rozwój przedsiębiorstw przemysłowych w nich nie zapewnia miejsc pracy dla zwiększonej populacji. Rozwój urbanizacji w krajach o słabym poziomie miejskich slumsów. Powoduje to wzrost napięć społecznych i emigrację młodej populacji do krajów rozwiniętych.
