Wiara człowieka w wyższe moce i Boga nazywana jest zwykle religijnością, a wiara w los i przesądzanie wszystkiego, co się dzieje – fatalizmem. Fatalizm to stanowisko ideologiczne i cała filozofia bytu, której istotę starali się zrozumieć artyści, pisarze, filozofowie.
Fatalizm jest oczywiście światopoglądem, zakłada wiarę człowieka w nieuchronność wydarzeń, przekonanie, że los jest z góry określony od początku, a wszystko, co się dzieje, jest tylko przejawem pierwotnie przyrodzonych właściwości, przestrzeni, w której człowiek istnieje.
Fatalizm to także pogląd filozoficzny, który poprzez interpretację obiektywnej rzeczywistości można przypisać naukowym, a nawet religijnym.
Fatum jako definicja bytu
Wszystkie przejawy fatalizmu korelują z systemem ludzkiego samostanowienia. Czasami fatalizm oznacza codzienny pesymizm, niepewność człowieka co do pomyślnego wyniku wydarzeń, ponury nastrój. Jednak najważniejsze jest jego zrozumienie filozoficzne, które powstało w czasach starożytnych. Los jest w nim kolektywnie stworzonym, ale jednocześnie zakończonym już procesem w przyszłości, w którym każdy pojedynczy człowiek jest tylko trybikiem w mechanizmie losu. Fatalizm zakłada, że los jednostki jest tylko częścią jednego systemu.
Przyszłość to przeszłość
Człowieka, który wierzy w nieuchronność losu, nazywa się fatalistą. Taka osoba ma pewność, że wszystkie wydarzenia są od początku z góry ustalone i nieuniknione. Taki światopogląd determinuje stosunek człowieka do kwestii jego rozwoju i stosunku do życia, definicję sensu jego istnienia. Fataliści mają własne wyobrażenie o upływie czasu, jest to specjalna percepcja, która pozwala im jednocześnie reprezentować teraźniejszość, przyszłość i przeszłość, ale nie jako niepodzielny prąd, ale oddzielnie od siebie. A stosunek fatalisty do tych segmentów będzie inny.
Dla fatalistów przeszłość jest już zakończonym etapem, doświadczeniem, które można jedynie analizować, pozostaje tylko w pamięci i nie wpływa w żaden sposób na teraźniejszość. Dla fatalisty przyszłość jest praktycznie równa teraźniejszości, ponieważ dzięki swoim przekonaniom wierzy, że jest ona pierwotnie osadzona we wszechświecie, a zatem istnieje z góry. Ale jednocześnie przyszłość jest ukryta przed ludzkim zrozumieniem, człowiek nie może wpływać na przyszłość, z wyjątkiem elementu przewidywania, żadna interakcja nie jest możliwa, to jest stanowisko fatalisty. Prawdziwy fatalista może patrzeć na nią różnie, być może uzna ją za podatną na wpływy, ale w pewnych granicach, ale najpewniej potraktuje egzystencję jako niezmienny proces kontemplacji, postrzegany wyłącznie przez umysł.
We współczesnym społeczeństwie poglądy fatalistów pozostają nierozpoznane, nie traktuje się ich poważnie. Wynika to głównie z wiary w spontaniczność procesów, w to, że możliwości badań naukowych są nieograniczone.
