Nazwy Svetlana nie można nazwać najczęstszą, ma gorszą popularność od takich imion żeńskich jak Sofia, Anastasia, Elizaveta, a jednak jest mocno zakorzeniona w słowniku rosyjskich imion. Tych, którzy wybierają to imię dla swoich córek, przyciąga nie tylko jego piękny dźwięk, ale także słowiańskie pochodzenie.
Rosyjskojęzyczne pochodzenie imienia Swietłana nie budzi wątpliwości. Jego pokrewne słowa to „światło”, „światło”. Wygląda jak takie pierwotnie słowiańskie imiona jak Śnieżana, Mediolan. To podobieństwo wprowadziło nawet w błąd naukowców-filologów, którzy przez pewien czas uważali nazwę słowiańską, która powstała w epoce przedchrześcijańskiej.
Badania historyków obaliły to założenie: tej nazwy nie znaleziono w żadnym starożytnym dokumencie rosyjskim. Jego wyjątkowość polega na tym, że w przeciwieństwie do większości nazw znany jest dokładny czas jego pojawienia się, a nawet twórca.
Nazwa twórcy Name
Swietłana zawdzięcza swoje narodziny rosyjskiemu poecie Aleksandrowi Wostokowowi (1781-1864). Prawdziwe imię tego człowieka to Alexander-Voldemar Ostenek, urodził się na terytorium współczesnej Estonii, był narodowości niemieckiej i nie znał słowa po rosyjsku do 7 roku życia. Ale później, studiując w Petersburgu w korpusie kadetów, nauczył się rosyjskiego i zakochał się w rosyjskiej kulturze. I tak bardzo, że później zmienił swoje niemieckie nazwisko na rosyjskie.
Ten poeta żył i pracował w epoce romantyzmu, kiedy pisarze uwielbiali zwracać się w swojej twórczości do folkloru, do obrazów „rodzimej starożytności”. A. Vostokov nie był wyjątkiem. Napisał wiersz, którego gatunek określono jako „bohaterską opowieść”. Oczywiście w takim dziele postacie musiały nosić słowiańskie imiona. Poeta nazwał głównego bohatera Mścisławem - takie imię naprawdę istniało w Rosji, a dla bohaterki wymyślił imię Swietłana.
Tak więc dzięki wierszowi A. Vostokova „Mścisław i Swietłana” nazwa weszła do literatury rosyjskiej.
Los nazwy
Jeśli A. Vostokov stworzył imię Svetlana, Wasilij Żukowski dał mu „start w życiu”. Poeta ten zasłynął autoryzowanymi tłumaczeniami ballad przez niemieckich i angielskich pisarzy romantycznych. Jednym z nich jest ballada niemieckiego poety G. Burgera „Lenora”. V. Zhukovsky wcielił tę romantycznie przerażającą historię o dziewczynie zabranej przez jej martwego pana młodego w balladzie Ludmiła.
Ale autor nie był usatysfakcjonowany: chciał stworzyć prawdziwie rosyjskie dzieło, aw Ludmile był „obcy akcent”. A V. Zhukovsky pisze kolejną balladę o tej samej fabule - „Svetlana”. Tym razem bohaterka otrzymuje imię, którego nie znaleziono wśród Słowian, ale istnieje już w literaturze rosyjskiej.
Dzięki lekkiej ręce V. Żukowskiego nazwa staje się popularna. To prawda, że \u200b\u200bw tamtych czasach imię zostało nadane podczas chrztu, a imię Svetlana w kalendarzu nie mogło być. Ale obok oficjalnych nazw pojawił się „dom”, którego ćmy są używane poza kręgiem rodzinnym. Wystarczy przypomnieć bohaterkę dramatu M. Lermontowa „Maskarada”, którą czasami nazywa się Niną, obecnie Nastazja Pawłowna. Jako taki nieoficjalny pseudonim, nazwa Svetlana weszła do użytku w XIX wieku. Nosili go nawet arystokraci, na przykład baronowa Svetlana Nikolaevna Vrevskaya.
Po rewolucji 1917 roku, kiedy cerkiew straciła monopol na nazewnictwo, oficjalnie zaczęto nadawać imię Swietłana, wskazując w dokumentach.
W 1943 nazwa została uznana przez Cerkiew Prawosławną. Nie, żadna kobieta o tym imieniu nie została kanonizowana, ale św. Fotynia. Ta grecka nazwa oznacza również „jasny”, a nazwa Svetlana została uznana za jej odpowiednik.
