Fizyka pozwala naukowcom przewidywać przyszłość. Rozumiejąc, jakim prawem rozwija się dany proces, można z całą pewnością stwierdzić, co stanie się z obiektem po pewnym czasie. Wydawałoby się, że jest to najpotężniejsze narzędzie w rękach człowieka! Ale nie: matematyka jest o wiele ciekawsza, ponieważ pomaga wyprzedzić wszelkie eksperymenty fizyczne o dziesiątki lat, przewidując to, co jeszcze nie zostało odkryte. Jak hipotetyczne cząstki.
Odpowiedź na pytanie leży na powierzchni: hipotetyczna cząstka to taka, która nie została jeszcze odkryta – nie została odkryta ani zarejestrowana. Do niedawna był to na przykład bozon Higgsa. Powstaje jednak pytanie: skąd taka koncepcja, skoro w praktyce nikt się z nią nie spotkał?
Tak więc współczesna fizyka „stoi” na kwantowej teorii pola, z której wynika fizyka cząstek elementarnych. W istocie nauka opiera się na tezie, że wszystko we wszechświecie składa się z kawałków tak małych, że nie da się ich podzielić na cokolwiek innego. Jednocześnie cząsteczki mają zupełnie inne właściwości i nic nie jest w stanie ich ze sobą zjednoczyć.
Wszystko można warunkowo podzielić na dwie grupy: „substancja” i „interakcja”. Jeśli nie ma pytań z pierwszym, to drugie jest próbą wyjaśnienia na najbardziej podstawowym poziomie, skąd bierze się grawitacja, magnetyzm i inne siły. Należy zauważyć, że już na tym etapie cała nauka przechodzi do aparatu czysto matematycznego, bardzo słabo podatnego na eksperymenty.
Pasją naukowców jest maksymalne uproszczenie poprzez połączenie wszystkich elementów ze sobą – przykładem jest supersymetria. Jest to teoria (hipotetyczna, tj. nieudowodniona), która łączy materię i oddziaływanie w jeden system, umożliwiając przekształcenie jednej cząstki w drugą (w rzeczywistości stworzenie materii z czystej energii).
W głębi tej teorii rodzą się hipotetyczne cząstki. Na poziomie matematycznym każda znana nam cząstka jest powiązana z „supersymetrycznym partnerem”, tj. coś to samo, ale ze znakiem minus. W szczególności to właśnie z tych elementów składałaby się „ciemna materia”, których istnienie również zostało udowodnione dopiero na poziomie teorii matematycznej.
W ogólnym przypadku więcej niż tuzin cząstek można uznać za „hipotetyczne” (jak grawiton, co wyjaśniałoby oddziaływania grawitacyjne) – ale to pojęcie jest nieco szersze.
