Od wieków ludzie obserwowali zmiany zachodzące w przyrodzie, identyfikując wzorce, które później stały się podstawą kalendarzy. To słowo przetłumaczone z łaciny (kalendarium) oznacza „księgę długów”. Pierwszego dnia miesiąca dłużnicy w starożytnym Rzymie płacili odsetki w postaci kalendarzy. Współczesne znaczenie słowa „kalendarz” pojawiło się w średniowieczu - jest to system liczenia okresów czasu, oparty na pozornych ruchach Słońca i Księżyca.
Podział roku na dwanaście miesięcy miał miejsce w starożytnym Rzymie za panowania Juliusza Cezara. Wcześniej rok był podzielony na dziesięć miesięcy i rozpoczynał się od marca, nazwanego Marius na cześć boga Marsa, patrona prac polowych, które rozpoczęły się w tym miesiącu. Następny był kwiecień; jego nazwa pochodzi od łacińskiego słowa aperire, które oznacza otwarcie. Maj nosi imię bogini płodności Majów, a czerwiec pochodzi od Juno. Wszystkie kolejne miesiące: Quintilis, Sextilis, wrzesień, październik, listopad, grudzień oznaczały numer seryjny 46 pne. za radą egipskiego astrologa dworskiego Sozigena Juliusz Cezar przeprowadził reformę kalendarza. Unieśmiertelnił się, zmieniając nazwę miesiąca Quintilis na Julius i dodał dwa miesiące do roku - styczeń i luty. Pierwszy został nazwany na cześć dwulicowego boga wszystkich początków Janusa, a drugi oznacza „oczyszczenie roku”. Jednocześnie ustalono czteroletni cykl słoneczny: trzyletni z 365 dniami i jeden z 366 dniami. Miesiące zaczęły mieć nierówny czas trwania: po 30 dni w kwietniu, czerwcu, Sectyabr, wrześniu i listopadzie; 31 dni w styczniu, marcu, maju, lipcu, październiku i grudniu; i 29 dni w lutym. Co cztery lata przed kalendarzami marcowymi wstawiano dodatkowy dzień. Początek roku przesunięto z marca na styczeń, to właśnie w tym miesiącu rozpoczął się rok gospodarczy w Rzymie, urząd objęli konsulowie, a cesarz Oktawian August dokończył reformę, nadając miesiącowi Sextilis swoje imię. Nie chcąc pogodzić się z faktem, że „jego” miesiąc jest o jeden dzień krótszy od Juliusza, dodał jeszcze jeden dzień do sierpnia, odejmując go od lutego. Od tego czasu w lutym trzy lata cyklu to 28 dni, aw czwartym - 29. W starożytnej Rosji rok kalendarzowy podzielony był na cztery pory roku. Istniał również kalendarz księżycowo-słoneczny z uwzględnieniem siedmiu dodatkowych miesięcy co 19 lat. Wraz z przyjęciem chrześcijaństwa rachunek zaczął być prowadzony zgodnie z bizantyjską wersją kalendarza juliańskiego, choć z pewnymi odchyleniami. Zgodnie z tradycją w Rosji rok zaczął się jeszcze w marcu, w 1492 r. Iwan III przełożył początek roku na 1 września, a w 1699 r. Dekretem Piotra I chronologia „od stworzenia świata” została zastąpiony kalendarzem juliańskim z początkiem roku 1 stycznia.
