Zegar to jeden z najbardziej lubianych symboli w kulturze. Symbolizują czas, jego przemijanie lub przeciwnie, wieczność. Zegar to próba osoby, która jest bezsilna przed upływem czasu, aby przynajmniej śledzić jego bieg. Przez wiele setek lat swojego istnienia zegarek przechodził wiele zmian.
Pierwsze godziny
Czas jest zjawiskiem, którego człowiek nie jest w stanie dostrzec żadnym ze zmysłów, dlatego zmiany w naturze pomagają mu wyczuć czas. Ziemia krąży wokół Słońca, więc ilość światła wskazuje, czy jest dzień, czy noc. To właśnie Słońce stało się w czasie pierwszym punktem odniesienia człowieka. Zegar słoneczny jest najstarszym ze wszystkich wynalezionych przez człowieka. Były zwykłym słupem wbitym w ziemię, wokół którego narysowano linię czasu. Cień padający na ziemię ze słupa służył jako strzała. Takie zegary w dzisiejszych czasach często stają się ozdobą parków i można je wykonać w domu za pomocą kartki papieru i igły.
Nieco później pojawiła się klepsydra lub zegar wodny - mierzyli czas, w którym piasek lub woda zdążyły całkowicie przemieścić się wzdłuż wąskiej dziury od góry zegara do dołu.
Stosowano również zegary ogniowe oraz zegary piaskowe i wodne. Były to knoty o określonej długości, nasączone kompozycją powoli palącą się. Wypalony knot oznaczał koniec pewnego czasu.
Mechanizm z Antykithiry to najwyraźniej pierwszy zegarek mechaniczny. Oznacza to, że oczywiście nie był pierwszy, ale jest to najstarszy zachowany okaz. Mechanizm został znaleziony w 1901 roku na zatopionym statku w pobliżu greckiej wyspy Antikythera. Składał się z 37 brązowych kół zębatych w drewnianej obudowie, wyposażonych w tarcze i miał najwyraźniej służyć do obliczania ruchu ciał niebieskich.
Około roku 1000 w Niemczech opat Herbert wynalazł pierwszy zegar wahadłowy, który jednak nie odniósł wielkiego sukcesu.
Pierwsze zegarki mechaniczne zostały wprawione w ruch za pomocą obciążnika. Kamienny lub metalowy ciężarek przywiązany do sznurka lub liny nawiniętej na obracający się wał, spadając w dół, wprawia ten wałek w ruch. Takich zegarów używano m.in. na placach miejskich.
Później Galileo Galilei ulepszył wahadło Herberta, które później było używane w zegarkach. W takich zegarkach zastosowano prawa oscylacyjne.
Zegarki kieszonkowe i na rękę
W XVII wieku mechanizm został tak udoskonalony, że zmieścił się w zegarku kieszonkowym.
Mechaniczne zegarki kieszonkowe i zegarki na rękę działają w podobny sposób jak zegarki wahadłowe. Tylko mechanizm napędzany jest nie wahadłem, ale kołem zamachowym - drążkiem równoważącym. Zegarek ma ciasno skręconą metalową spiralę, której drążek balansu kołysze się z boku na bok, wprawiając w ruch pozostałe części.
Łacińskie słowo clocca, z którego pochodzi angielski zegar („zegar”), pierwotnie oznaczało „dzwon”, ponieważ czas był śledzony nie za pomocą strzał, ale za pomocą uderzeń dzwonu o określonej porze dnia.
Ogólnie rzecz biorąc, każdy zegarek mechaniczny ma podobną strukturę. Posiadają źródło energii, w tym przypadku sprężynę zwijaną, mechanizm spustowy, wahadło lub balanser, mechanizm naciągania lub przesuwania wskazówek, układ zębaty i tarczę.
Kiedy mechanizm nakręcania zegarka obraca się, sprężyna wewnątrz skręca się mocniej, ale z czasem się rozwija. Dlatego taki zegarek musi być nakręcony.
Zegarek kwarcowy
Zegarki kwarcowe wykorzystują kryształ kwarcowy jako element generujący wibracje. Ten zegarek wymaga baterii, takiej jak bateria. Po naładowaniu z akumulatora kryształ kwarcu szybko kurczy się i rozszerza, tworząc drgania o pożądanej częstotliwości. Takie zegarki są uważane za najdokładniejsze - dają odchylenie tylko 60 sekund rocznie.
