Można sobie wyobrazić, jaki zamęt panowałby na ulicach miast i nowoczesnych autostradach, gdyby ruch pojazdów nie podlegał pewnym regułom. Jednak nie zawsze istniały restrykcyjne wymagania dla kierowców transportu. Pierwsze próby usprawnienia ruchu na ulicach miast sięgają I wieku p.n.e.
Na długo przed pojawieniem się samochodu
Jednym z pierwszych, który próbował przywrócić porządek w miastach, był Gajusz Juliusz Cezar. Jako starożytny władca rzymski Cezar w ostatnich latach swego panowania wydał dekret, zgodnie z którym na ulicach Rzymu wprowadzono ruch jednokierunkowy. Prywatne rydwany i wozy były zakazane od wschodu do prawie zachodu słońca. Goście miasta zmuszeni byli opuścić swój transport poza Rzym i ruszyć pieszo. Przestrzeganie tego wymogu było monitorowane przez specjalną służbę nadzorczą.
Przedstawiciele rzymskiej „inspekcji drogowej” mieli prawo rozstrzygać spory i konflikty, które często pojawiały się między właścicielami wozów.
W średniowieczu ruch w miastach ożywił się. Nawet proste powozy konne jadące wąskimi uliczkami miast często zderzały się ze sobą. Średniowieczni władcy swoimi dekretami wprowadzili pewne zasady dla obywateli koni i pieszych. Wprowadzono ograniczenia prędkości ruchu i ustalono kolejność przejazdu. Były też kary, które były surowo nakładane na gwałcicieli. Zasady te dotyczyły jednak tylko poszczególnych miejscowości i nie były uniwersalne.
Nowy czas - nowe rozwiązania
Zasady ruchu drogowego, jak wszyscy przyzwyczajeni są do dziś, powstały w Anglii dopiero pod koniec XIX wieku. W 1868 roku na jednym z londyńskich placów zainstalowano mechaniczny semafor, który zawierał kolorowy krążek. Semaforem można było sterować tylko ręcznie. Jego skrzydła ułożono tak, aby mogły zająć dwie pozycje. Jeśli skrzydło było poziome, ruch był zabroniony. Opuszczone skrzydło umożliwiało poruszanie się, ale z najwyższą ostrożnością.
Ten prototyp nowoczesnej sygnalizacji świetlnej daleki był od ideału. Projekt urządzenia nie powiódł się. Sam grzechot łańcucha, który wprawiał semafor w ruch, był tak straszny, że konie ze strachu odskoczyły od niego. W dodatku po chwili semafor po prostu eksplodował z niewiadomego powodu, raniąc pobliskiego strażnika porządku.
Pierwsze znaki drogowe można z powodzeniem nazwać specjalnymi tablicami, które wskazywały kierunek ruchu i odległość do określonego punktu.
Jak powstały nowoczesne przepisy ruchu drogowego
W 1909 roku odbyła się w Paryżu konferencja, na której postanowiono wprowadzić jednolite zasady ruchu drogowego dla Europy. Wydarzeniu temu sprzyjał gwałtowny wzrost liczby pojazdów mechanicznych, wzrost natężenia ruchu i prędkości pojazdów. Przyjęta na forum międzynarodowym Konwencja o ruchu drogowym wprowadziła kilka znaków drogowych.
Pierwsze ujednolicone znaki wskazywały na nierówną lub krętą drogę, a także przejazd kolejowy i przejście dla pieszych.
W kolejnych dziesięcioleciach przepisy drogowe zostały znacznie wzbogacone i uzupełnione o nowe przepisy. Głównym celem twórców przepisów było stworzenie jednolitości i zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim użytkownikom dróg. Stopniowo pojawiły się te przepisy ruchu drogowego, które dziś zna każdy kompetentny kierowca i pieszy.
