Kiedy ludzie prezentują bukiet kwiatów jako prezent, z reguły nie myślą o jego symbolicznym znaczeniu. Tymczasem istnieje nawet specjalna naukowa „fluorografia” poświęcona językowi kwiatów.
Język kwiatów został pierwotnie ukuty w orientalnych haremach. Znudzone odaliski, nie mogące nawet opuścić domu i często latami marniejące w oczekiwaniu na uwagę swojego pana, przenosiły swoje uczucia i doświadczenia na otaczające ich przedmioty, w tym na kwiaty. Ich skojarzenia stopniowo nabierały znaczenia symboli. Z biegiem czasu tajemny język kwiatów został opanowany przez mężczyzn i zyskał popularność jako sposób mówienia o swoich prawdziwych uczuciach bez słów.
Język kwiatów dotarł do Europy dzięki francuskiemu podróżnikowi Franzowi Aubrey de Montreux. W 1727 r. wydał książkę „Podróż przez Europę, Azję i część Afryki”, w której m.in. opowiedział o symbolach florystycznych występujących w Persji i Turcji. Jednak prawdziwą popularność języka kwiatów zawdzięcza żonie ambasadora angielskiego w Turcji Mary Wortley Montague. W 1763 ukazały się jej „Notatki”, w których opisała wschodni język korespondencji miłosnej „wioski”. Główną rolę w nim przypisano kwiatom. Umiejętność rozszyfrowania znaczenia kwiatów stała się prawdziwą sztuką. Jednocześnie liczył się każdy szczegół - kiedy i jak bukiet został zaprezentowany, w jakiej ręce jest trzymany, ile zawiera kwiatów itp.
W 1819 roku w Paryżu ukazał się pierwszy słownik kwiatowy, którego autorem była Charlotte de la Tour. Najpopularniejszą publikacją o języku kwiatów były jednak Tradycje kwiatowe: historia, poezja i symbolizm kwiatów autorstwa szkockiej panny Coruthers.
W Rosji w 1830 roku ukazała się pierwsza i chyba jedyna książka całkowicie poświęcona językowi kwiatów Selam, czyli język kwiatów. Jej autor, poeta Dmitrij Oznobiszyn, opisał znaczenie prawie 400 roślin. Oprócz opowieści o symbolicznym znaczeniu, każdemu z nich towarzyszyła replika rozmowy w języku kwiatów.
Na przykład biały goździk symbolizuje niewinność i czystą miłość, różowy mówi: „Nigdy cię nie zapomnę”, a żółty: „Zawiodłeś mnie”. Ciernisty kaktus, co dziwne, oznacza ciepło i stałość. Przy pomocy konwalii młody człowiek mówi dziewczynie, że stała się ozdobą jego życia. Biała lilia, oprócz tradycyjnego symbolu czystości i niewinności, jest znakiem podziwu dla pięknej ukochanej.
Róża jest dobrze znanym symbolem miłości, ale każdy kolor nadaje kwiatowi szczególnego znaczenia. Biel uosabia tajemniczą, czystą miłość, żółty – zazdrość, której towarzyszy osłabienie uczuć, różowy – obietnicę szczęścia. Czerwone tulipany są również wytłumaczeniem miłości, ale żółte wcale nie oznaczają rozłąki, jak śpiewano w słynnej niegdyś piosence, ale mówią dziewczynie, że jej uśmiech jest piękny, jak światło słoneczne.
Ważna jest również liczba kwiatów, z których składa się bukiet. Tak więc jeden kwiat jest podawany na znak uwagi, trzy - szacunek, pięć - uznanie, a siedem - miłość. Swoją drogą, wbrew ogólnie przyjętemu wyobrażeniu, że liczba kolorów z pewnością musi być nieparzysta, zaczynając od 10, może to być dowolna.
Niestety, dziś język kwiatów jest prawie zapomniany, ale można i należy go studiować. W tym celu możesz skorzystać z książek o florystyce i fitoprojektowaniu. Ciekawe i pouczające rozdziały dotyczące języka kwiatów zawarte są w książkach „Podstawy fitoprojektowania” Diany Grozhan i Victorii Kuznetsovej, „Ikebana, Arrangement, Floristics: The Art of Bouquet Drawing” Mariny Vitvitskaya, „Flowers for Love” Zinaida Maltseva.
