Homunkulus, czyli homunkulus - jeden z sekretów średniowiecznych alchemików i jeden z ich najważniejszych i najpoważniejszych eksperymentów, który polegał na „uprawianiu” żywej istoty za pomocą sztucznych środków.
Istota pojęcia „homunkulus”
Alchemicy próbowali osiągnąć tak wzniosłe cele, o których współcześni naukowcy nie mają odwagi marzyć. Na tej samej liście z kamieniem filozoficznym i przemianą ołowiu w złoto znalazło się stworzenie homunculusów – stworzeń podobnych do ludzi, ale nie urodzonych, lecz wyhodowanych sztucznie.
Chociaż pojęcie „homunkulusa” było szeroko rozpowszechnione już w XII wieku, dopiero sto lat później hiszpański lekarz i alchemik Arnaldus de Villanova stworzył teorię „robienia” ludzi i, według pogłosek, przeprowadził szereg udanych eksperymentów, które nie stały się zbyt popularne, wcześniej nie było to możliwe. Przez długi czas wierzono, że tylko on był w stanie osiągnąć rezultat, ale trzy wieki po śmierci Arnaldusa Paracelsus poparł jego pomysł, a nawet zaproponował własną receptę na wyhodowanie sztucznego człowieka.
Zakładano, że homunkulus nie będzie tylko sztucznie wyhodowanym ciałem lub rodzajem bezdusznego robota. Alchemicy wierzyli, że ta świadomość będzie miała zarówno uczucia, jak i rozum, i rzeczywiście zacznie przypominać człowieka na wiele sposobów.
Jak alchemicy próbowali stworzyć homunkulusa
Istniało kilka różnych metod tworzenia homunkulusów, ale prawie wszystkie opierały się na jednym pomyśle: plemnik powinien stać się podstawą tego stworzenia, ponieważ to on ostatecznie zamienia się w osobę w łonie matki. Proces noszenia dziecka alchemikom w średniowieczu wydawał się podobny do procesu hodowania homunkulusa, tyle że oni chcieli obejść się bez „standardowych” metod. Co więcej, założono, że plemnik to mężczyzna, tylko malutki, aw łonie matki tylko powiększa się, nic więcej.
Jeden z najpopularniejszych przepisów na hodowlę homunkulusa należy do Paracelsusa. Zaproponował pobranie nasienia ludzkiego, podgrzanie go w specjalny sposób w probówce, namagnesowanie, zakopanie w końskim oborniku, a także wykonanie szeregu innych manipulacji, których istota większości nie była jasna nawet w czasie opracowanie tej metody. Następnie trzeba było trzymać probówkę z homunkulusem w specjalnych warunkach, od czasu do czasu karmiąc małego człowieka, aby rósł i rozwijał się. Miał być karmiony ludzką krwią. Według Paracelsusa wynik w tym przypadku można było osiągnąć w jak najkrótszym czasie: homunkulus potrzebował 40 dni, aby „dojrzeć”. W tym czasie wzrost stworzenia powinien już osiągnąć około 30,5 cm.
