Wszyscy doskonale wiedzą, że w alfabecie rosyjskim są dwie litery, które nie oznaczają dźwięku, nie mogą zaczynać się od słów i być pisane wielką literą. Oczywiście są to znaki miękkie i twarde. To nie przypadek, że litery te nazywane są „znakami”: ich użycie pomaga poprawnie przekazać dźwięk słów. Za pomocą miękkiego znaku powstają dodatkowo formy gramatyczne słów związanych z różnymi częściami mowy. Rozważ opcje pisowni tego znaku.
Instrukcje
Krok 1
Miękki znak jest niezbędny, aby zmiękczyć stojące przed nim spółgłoski (nie bez powodu tak to nazywają). Może znajdować się w środku i na końcu słów: „plaster”, „światła”, „listopad”, „czerwiec”, „sól”, „koń”. Czasami pisanie miękkiego znaku pomaga odróżnić znaczenie: porównaj słowa „półka - polka”, „bank - łaźnia”, „narożnik - węgiel”, „molo - kret”. Należy jednak zauważyć, że istnieje wiele słów, w których miękkość poprzedzającej spółgłoski nie jest wskazywana przez miękki znak: „opakowanie cukierków”, „plasterek”, „deszcz”, „parasol”, „styczeń”. W takich słowach najczęściej miękkość spółgłoski jest określana przez miękką spółgłoskę, która po niej następuje. Miękki znak nie jest wymagany w kombinacjach z miękkimi niesparowanymi spółgłoskami: „chk”, „chn”, „nch”, „schn” („jodełka”, „noc”, „pączek”, „pomocnik”). Wyjątkiem jest tutaj litera „l”: miękkość tej spółgłoski powinna być zawsze przekazywana na piśmie za pomocą „b” („chory”, „dzwonek”, „wachlarz”, „śledź”).
Krok 2
Miękki znak służy do oddzielania spółgłosek i samogłosek na piśmie „e”, „e”, „u”, „I”, „i”. Jako oddzielający jest używany w rdzeniu, między rdzeniem a końcówką (ale nie po przedrostku), jest używany w słowach pochodzenia obcego przed samogłoską „o” (medalion, „rosół”, „ kok ).
Krok 3
Tradycyjna pisownia znaku miękkiego w formach gramatycznych wyrazów różnych części mowy jest określona przez szereg zasad pisowni. W rzeczownikach miękki znak służy jako wskaźnik formy 3 deklinacji: „kret”, „noc”, „cicho”, „drżenie”. Czasowniki wymagają zapisania go w kilku przypadkach: w drugiej osobie liczby pojedynczej („myć”, „pośpiech”, „pogoń”); w trybie rozkazującym („cięcie”, „smużenie”, „żelazo”); w formie nieokreślonej („wytnij”, „chroń”, „rozprzestrzeniaj”, „konkuruj”). Miękki znak wymagany jest na końcu (5-20, 30) iw środku (50-80, 500-900) nazw liczbowych. Jest napisany we wszystkich dialektach kończących się sykiem (wyjątki to „już”, „żonaty”, „nie do zniesienia”).
